|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Βολές στην επικαιρότητα |
||||||||
|
Τελευταία ενημέρωση 20 Σεπτεμβρίου, 2002
|
Δούλευαν δεκαέξι ώρες πριν από το "ατύχημα"
Tο τίμημα της επιχειρηματικής πρωτιάς της ΔΕΗ, που στο πρώτο εξάμηνο του 2002 κατατάσσεται επικεφαλής των πλέον κερδοφόρων βιομηχανιών στην Ελλάδα, πλήρωσε ο 30χρονος εργάτης Η. Μπαρμπαλάς, ενώ ο συνάδελφός του Π. Τσουκαλάς συνεχίζει να δίνει τη δική του μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Ήταν τα δύο θύματα του εργατικού ατυχήματος στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης που έφεραν εγκαύματα καθολικού βαθμού σε όλο τους το σώμα. Άλλοι έξι εργάτες νοσηλεύονται έχοντας κι αυτοί στο σώμα τους εγκαύματα και άλλα τραύματα, χωρίς όμως ευτυχώς να κινδυνεύει η ζωή τους.
Είναι βέβαια χαρακτηριστικό ότι γιατρός στο εργοστάσιο δεν υπήρχε την ώρα που έγινε το δυστύχημα Οι δύο εργάτες μαζί με άλλους συναδέλφους τους δούλευαν μέσα στο λέβητα για περισσότερο από δεκαεπτά(!!) ώρες, χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας και μέσα σε υψηλές θερμοκρασίες, προκειμένου να αποκαταστήσουν τη βλάβη όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εντολή της Διεύθυνσης του εργοστασίου ήταν η πάση θυσία επαναλειτουργία της μονάδας, αφού είχε τεθεί εκτός λειτουργίας από το βράδυ της Παρασκευής. Μάλιστα, η σπουδή των ιθυνόντων του ΑΗΣ Μεγαλόπολης ήταν τόσο μεγάλη ώστε οι εργαζόμενοι εξωθήθηκαν να στήσουν μέχρι και σκαλωσιά μέσα στο λέβητα, προκειμένου να επιταχύνουν τις εργασίες καθαρισμού της τέφρας. Όπως κατήγγειλαν συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, η Διεύθυνση αρνήθηκε να αφήσει να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος, ώστε να κρυώσει αρκετά ο λέβητας και οι εργασίες να γίνουν με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια. Μάλιστα, έδωσε εντολή το μεσημέρι του Σαββάτου, λίγες ώρες πριν γίνει το κακό, και αφού είχαν καθαριστεί τα 2/3 του λέβητα από το πρωί, να επισπεύσουν τις εργασίες, πράγμα που σήμαινε ότι οι εργάτες του ίδιου συνεργείου θα έπρεπε να εργαστούν και άλλη μια ολόκληρη βάρδια! Αποδείχθηκε δυστυχώς για άλλη μια φορά ότι για την εργοδοσία αυτό που μετράει δεν είναι το ανθρώπινο κόστος αλλά το κόστος της «απώλειας εσόδων» όταν κάποιο τμήμα της παραγωγής μπλοκάρει.
Η ανέχεια και ο φόβος απέναντι στο «διευθυντικό δικαίωμα» οδηγούν τους εργάτες στο διαρκές ρίσκο, στο παιχνίδι με το θάνατο. Μια σημαντική παράμετρος στο ατύχημα της Μεγαλόπολης αφορά την προειδοποίηση που είχαν κάνει οι εργαζόμενοι και η Ένωση Τεχνικών ΔΕΗ προς τη Διεύθυνση σχετικά με το υπό δοκιμή σύστημα Μακάλντι που χρησιμοποιείται στην τρίτη μονάδα εδώ και δυο χρόνια και το οποίο παρουσίαζε διαρκώς βλάβες και προβλήματα. Φυσικά, η Διεύθυνση συνέχισε απτόητη τη «δοκιμή» του εν λόγω συστήματος, χρησιμοποιώντας κάθε τόσο ως αναλώσιμο υλικό τους εργάτες των συνεργείων. Η τραγωδία ήταν μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη. Η ΕΤΕ/ΔΕΗ καταγγέλλει ότι «η τεράστια έλλειψη τεχνικού προσωπικού σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη εκπαίδευσης δημιουργεί εντατικοποίηση». Σε ανάλογη καταγγελία προέβησαν άλλα επτά σωματεία εργαζομένων στη ΔΕΗ από όλη τη χώρα (Ένωση, ΣΟΣ ΔΕΗ Μεγαλόπολης, ΕΠ ΔΕΗ ΑΗΣ Αλιβερίου, ΕΠΣΠ ΔΕΗ Κρήτης, Σύλλογος Εργαζομένων ΣΠ Χανίων, ΕΠΣΠ ΑΗΣ Λαυρίου, Πανελλήνιος Σύλλογος Βάρδιας ΔΕΗ), κατηγορώντας την πολιτική της διοίκησης της ΔΕΗ: «Η επί σειρά ετών μεγάλη έλλειψη ειδικευμένου εργατοτεχνικού προσωπικού έχει σαν αποτέλεσμα την εντατικοποίηση της εργασίας στο όνομα της διαθεσιμότητας των μονάδων, την έλλειψη σωστής συντήρησης και την παντελή απουσία στην πράξη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας. Η πολιτική της διοίκησης φέρνει τους εργαζόμενους καθημερινά μπροστά στον κίνδυνο εργατικών ατυχημάτων που συχνά είναι θανατηφόρα». Εύστοχα επισημαίνουν δε ότι «η πολυδιαφημισμένη αναδιοργάνωση της ΔΕΗ στην ουσία διαμόρφωσε μια πυραμίδα στελεχών για να επιστατούν στην εντατικοποίηση και τον έλεγχο των εργαζομένων, με μόνη υποχρέωσή τους να εκπληρωθούν οι στόχοι της κερδοφορίας και της μείωσης του εργατικού κόστους». Στο άλλο εργατικό ατύχημα, στα διυλιστήρια της Μότορ Όιλ, όπου έχασαν τη ζωή τους τρεις εργαζόμενοι, τα ΜΜΕ με συντονισμένο τρόπο έσπευσαν να βγάλουν «λάδι» τους Βαρδινογιάννηδες και να τα φορτώσουν όλα στο συνεργείο της ΜΕΚΑΣΟΛ. Επιστρατεύτηκαν μέχρι και οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Διυλιστηρίων και Χημικής Βιομηχανίας, η οποία διά στόματος του προέδρου της Γ. Πανωλιάσκου έκανε λόγο για «προσωπικές ευθύνες των εργατών»! Βέβαια, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Οι τρεις εργάτες είχαν ξεκινήσει τις εργασίες για τον καθαρισμό της δεξαμενής αποθείωσης και την αλλαγή των καταλυτών που υπάρχουν σε αυτή από τις 8 το πρωί και συνέχισαν να δουλεύουν και μετά τη λήξη της τυπικής άδειας, στις 11.30 το βράδυ, δηλαδή εργάζονταν διαρκώς επί δεκαέξι ώρες! Η διοίκηση της Μότορ Όιλ ψεύδεται όταν λέει ότι οι εργάτες με ευθύνη τους συνέχισαν την εργασία, καθώς στον αντιδραστήρα με τον καταλύτη ποτέ δεν γίνεται η παραμικρή εργασία χωρίς να υπάρχει άνθρωπος της εταιρείας. Ωστόσο, το γεγονός που ήρθε να ανατρέψει τα δεδομένα σε αυτό το εργοδοτικό έγκλημα είναι η καταγγελία που έκανε το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά ότι λίγες μέρες νωρίτερα είχε γίνει έκρηξη στα ίδια διυλιστήρια η οποία αποσιωπήθηκε από την εταιρεία! Σύμφωνα, λοιπόν, με το συνδικάτο, στις 28 Αυγούστου το συνεργείο με την επωνυμία ΓΕΝΜΕ είχε αναλάβει να εκτελέσει εργασίες επισκευής σε σωληνώσεις που περιείχαν υδρόθειο. Στη διάρκεια των εργασιών, από την έλλειψη μέτρων ασφαλείας είτε έσκασε βάνα πεπαλαιωμένη είτε σάπιος σωλήνας με αποτέλεσμα να υποστούν χημικά εγκαύματα και χημική δηλητηρίαση τρεις εργάτες. Από αυτούς, οι δύο τραυματίστηκαν ελαφρά και τους παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, όμως ο τρίτος εξακολουθεί να νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό με σοβαρότατα προβλήματα στα μάτια. Προφανώς και πάλι ήταν απρόσεκτοι οι εργάτες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, την ευθύνη για το έγκλημα φέρει η εργοδοσία. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη και οι Αραβες συνέταιροί τους στο όνομα, πάντα, της περικοπής του «κόστους εργασίας», αναθέτουν όλες τις εργασίες που απαιτούν ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό, άρα και ακριβό μεροκάματο, σε εξωτερικούς εργολάβους οι οποίοι με τη σειρά τους χρησιμοποιούν ανειδίκευτο προσωπικό και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, διότι πάντα «επείγει το έργο». Τόσο στη Μεγαλόπολη όσο και στους Αγίους Θεοδώρους, οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε αγωνιστικές παρεμβάσεις διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα ασφαλείας και υγιεινής στους χώρους δουλειάς τους. Ωστόσο, αυτό που λείπει δεν είναι οι εν θερμώ αντιδράσεις, αλλά η μόνιμη εργατική παρέμβαση, η πάλη των εργαζομένων που θα έχει διαρκώς στο στόχαστρό της την προάσπιση των εργατικών δικαιωμάτων στη δουλειά και τη ζωή, ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία και τη ληστρική εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας. Θανατηφόρες εργολαβίες και νέες εργασιακές σχέσεις
είναι το στοιχείο ότι το 20% των νεκρών εργατών ήταν αλλοδαποί! Φέτος, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς συνδικαλιστών και σωματείων, ο αριθμός των νεκρών ήδη έχει φτάσει τους 37 σε περίπου 80 εργατικά ατυχήματα που έχουν καταγράψει. Μόνο στον κλάδο «αιχμής» της εργοδοτικής ασυδοσίας, στις κατασκευές, έχουν χάσει τη ζωή τους 22 εργάτες και έχουν τραυματιστεί περίπου 55 άλλοι! Οι εξοντωτικοί ρυθμοί εργασίας, το μεροκάματο που δεν λέει να τελειώσει καθώς ξεκινάει από τα χαράματα και τελειώνει μετά το σούρουπο, η εντατική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης αποτελούν το πιο γόνιμο έδαφος για τα εργοδοτικά εγκλήματα. Οι λεγόμενες «νέες εργασιακές σχέσεις» και τα «σύγχρονα» συστήματα αξιολόγησης της εκμετάλλευσης, που εισάγουν διαρκώς οι εταιρείες, είναι πλέον φανερό ότι δημιουργούν ένα μεσαιωνικό καθεστώς για την πλειοψηφία των εργαζομένων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις και η απόλυτη εξουσία των εργοδοτών και της διευθυντικής ιεραρχίας, που επιβάλλουν στους εργαζομένους να δουλεύουν όσο και όποτε αυτοί θέλουν, οδηγούν στο θάνατο. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η περίπτωση του ατυχήματος στη Μεγαλόπολη, όπου, ύστερα από εντολή της Διεύθυνσης του εργοστασίου της ΔΕΗ, οι άτυχοι εργάτες εξαναγκάστηκαν να εργαστούν αδιάλειπτα επί δεκαεπτά ώρες προκειμένου να γίνει δυνατή η επαναλειτουργία του λέβητα όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να μειωθεί η απώλεια εσόδων για την επιχείρηση. Στους άξονες δράσης του επιχειρησιακού προγραμματισμού της ΔΕΗ ΑΕ που αναφέρονται στην ιστοσελίδα της, γίνεται λόγος για «νέα οργανωτική δομή» και «δραστική μείωση των λειτουργικών εκροών». Πώς μεταφράζονται αυτοί οι στόχοι; Αναφέρονται τα εξής: «Ορθολογικοποίηση της συντήρησης με την αναθεώρηση ετήσιας και τρέχουσας συντήρησης για τη μείωση του κόστους βελτίωση αξιοποίησης και αποδοτικότητας προσωπικού με αύξηση της παραγωγικότητας βελτίωση διαχείρισης υλικών και εργολαβιών με εισαγωγή συστήματος παρακολούθησης». Περισσότερη, λοιπόν, δουλειά για τους εργαζομένους, μεγαλύτερη παραγωγικότητα, δηλαδή εντατικοποίηση και εκμετάλλευση, και «μείωση του κόστους συντήρησης»!! Φόνος εκ προμελέτης λοιπόν και μάλιστα επιχειρησιακά προγραμματισμένος Το άλλο μεγάλο ζήτημα που έφεραν στο προσκήνιο και πάλι με δραματικό τρόπο τα εργοδοτικά εγκλήματα, και ειδικά στη Μότορ Όιλ, αφορά το καθεστώς των εργολαβιών που λειτουργεί με τους δικούς του «κανόνες» στους χώρους εργασίας, οι οποίοι παραπέμπουν σε εργασιακό μεσαίωνα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κάθε «καταξιωμένη» και «ευυπόληπτη» επιχείρηση και κυρίως ΔΕΚΟ και δημόσιες τράπεζες! διαθέτει και μια σειρά «παρατρεχάμενες» εξωτερικές εργολαβίες που τους βγάζουν σημαντικό κομμάτι δουλειάς, χωρίς οι ίδιες να απασχολούν προσωπικό δικό τους. Συχνά σε τέτοιες εξωτερικές εργολαβίες συμβαίνουν τραγικά δυστυχήματα. Στις 5 Μαρτίου του 2001, ένας μολδαβός εργάτης σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης σιδηροτροχιών του ΗΣΑΠ, ο οποίος, σημειωτέον, αναθέτει πάνω από το 90% των έργων του σε ιδιωτικά συνεργεία! Στις 20 Ιουλίου του 2001, ένας άλλος εργάτης, αυτή τη φορά Έλληνας, έχασε τη ζωή του εργαζόμενος για λογαριασμό εργολάβου στα εργοτάξια της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα. Φυσικά, υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα εργολάβων ή εργοδοτών που εκμεταλλεύονται τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την εργασία με το κομμάτι, επιβάλλοντας τους πιο σκληρούς όρους εργασίας, διπλασιάζοντας(!) το τυπικά νόμιμο ωράριο εργασίας και βάζοντας τους εργαζομένους να δουλεύουν πολύ παραπάνω όχι μόνο από το ιστορικό αλλά και από το φυσικό όριο αναπαραγωγής της αξίας της εργατικής τους δύναμης. Στον κόσμο της εργασίας, στο μαχόμενο εργατικό κίνημα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι η αντιπαράθεση γύρω από τους όρους και το καθεστώς εργασίας διαρκώς θα εντείνεται αντικειμενικά, καθώς η βουλιμία του κεφαλαίου για πιο εντατική και εκτατική «αξιοποίηση» της εργατικής δύναμης ήδη έχει οδηγήσει τις συνθήκες εργασίας σε πολλούς χώρους δουλειάς έναν αιώνα πίσω. Ως πότε όμως οι καπιταλιστές ανενόχλητοι θα βγάζουν κέρδη «πίνοντας» ακόμα και το αίμα των εργατών τους; Η ΓΣΕΕ απλώς αρκέστηκε να καλέσει σε αποχή τους εργάτες όπου παρατηρούν ελλείψεις μέτρων, να μην προχωρούν στην εκτέλεση συγκεκριμένων εργασιών και να καλούν άμεσα τις εποπτικές αρχές. Οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές λες και δεν ξέρουν ότι όποιος εργάτης επιλέξει ατομικά αυτό το δρόμο απλώς θα αντικατασταθεί από άλλον. Αυτό που απαιτείται είναι τα ίδια τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπόθεση του αγώνα για την ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στους χώρους δουλειάς. Αν δεν γίνει μάχη για διεκδίκηση λιγότερων ωρών εργασίας, για σπάσιμο της εντατικοποίησης και του κατακερματισμού που επιβάλλουν τα «συστήματα αποδοτικότητας και αξιολόγησης», για κατάργηση των υπερωριών και της μερικής απασχόλησης, για πραγματικά μέτρα ασφαλείας και υγιεινής και για ουσιαστική βελτίωση του εργατικού μισθού, τότε στο απελπισμένο κυνήγι του μεροκάματου θα εξακολουθούν πολλοί εργαζόμενοι να «εγκαταλείπουν» πρόωρα.
20/09/2002 |
|
||||||
