Ναρκωτικα SOS (Παναγιώτης Βήχος)

Ένα ενδιαφέρον άρθρο ή καλύτερα μερικές σκέψεις του Παύλου Ρούφα, ο οποίος είναι μέλος της Κοινωνικής Επανένταξης του 18ΑΝΩ, γύρω από το μεγάλο πρόβλημα των Ναρκωτικών, δημοσιεύουμε σήμερα στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ.

Η εξάρτηση, κάθε είδους εξάρτηση, είναι ένα φαινόμενο που συνοδεύει, που αξεδιάλυτα δένεται με τους κοινωνικούς όρους μέσα στους οποίους ένας άνθρωπος διαμορφώνει το συναισθηματικό και νοητικό του κόσμο. Δεν είναι ένας προσωπικός δαίμονας κάθε εξαρτημένου μα μια βαθιά κοινωνική κατάσταση που χρησιμοποιεί μόνο πλευρές του ανθρώπου σαν αντικείμενο κέρδους και όχι τον άνθρωπο, σαν όν καθολικό, αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας του.

ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ! ΟΧΙ ΣΤΑ NAΡΚΩΤΙΚΑ τραγουδούν με τύμπανα και συνθήματα νεαροί διαδηλωτές της Επαναστατικής Αριστεράς

Σ΄ αυτόν τον κόσμο, μ΄ αυτές τις σχέσεις ιδιοκτησίας, εμφανίζεται ο ελλειμματικός άνθρωπος. Εργάτης και μόνο εργάτης. Υπάλληλοι και μόνο υπάλληλοι. Εξαρτημένος και μόνο εξαρτημένος. Αφεντικό και μόνο αφεντικό. Η αιώνια τάξη πραγμάτων, η ιεραρχία που περιθωριοποιεί πλήθος ανθρώπων.

Η βαθύτερη εξάρτηση ανθρώπινων μαζών από αυτές τις σχέσεις ιδιοκτησίας καθρεφτίζεται στην πραγματικότητα στην αξάρτηση ανθρώπου από τις ουσίες (ηρωίνη, αλκοόλ κλπ). Η εξάρτηση, όπως η ανεργία, η κρίση, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι φαινόμενα που παράγει η ουσία αυτής της πραγματικότητας. Οι σχέσεις ιδιοκτησίας. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Παράγει την εξάρτηση όπως η ένωση υδρογόνου - οξυγόνου παράγει το νερό. Παράγει την εξάρτηση γιατί χρειάζεται μόνο κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ολόγυρά μας, ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός, η έκπτωση της επικοινωνίας, ο εκφυλισμός των συνειδήσεων είναι το προανάκρουσμα μιας κοινωνίας μονοδιάστατων ανθρώπων που η εξυπηρέτηση του κέρδους των καπιταλιστών, δημιουργεί. Και έτσι ο αγώνας για την απεξάρτηση, παίρνει πιο καθολικές διαστάσεις, ξεπερνάει τις νόρμες που η εξουσία καθορίζει, γίνεται στάση ζωής καθώς αναδύονται οι καταπιεσμένες από το σχολείο, από την οικογένεια και από την εργασία που είναι ξένη προς την ανθρώπινη ύπαρξη, ανθρώπινες πλευρές.

Δεν στέκει στο φαινόμενο των "κακώς κειμένων" και του "ανθρωπισμού" μα σκάβει να φτάσει στα θεμέλια, στην αιτία. Στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Κάθε κατάδυση στις αιτίες της εξάρτησης είναι κατάδυση στις αιτίες που μια κοινωνία δημιουργεί εξαρτημένους. Και επειδή το όνειρο δεν αρκείται στο Ωραίο μα και στο υψηλό η ανάγκη της δράσης μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία που αντιπροσωπεύει το Ολο είναι η ανάγκη του ανθρώπου να καθρεφτίσει και να εκφράσει την δική του καθολικότητα. Η απεξάρτηση είναι η άρνηση των όρων που την δημιουργούν. Αυτό συνθέτει πιο ψηλά τον άνθρωπο της δράσης. Τον Ποιητή. Τον Ερωτευμένο.

Οτι δηλαδή φοβάται η Εξουσία που εμπεδώνει στο ανθρώπινο είδος την εκμετάλλευσή του. Αυτό είναι Απεξάρτηση. Και γι΄ αυτό, χρόνια τώρα, το 18ΑΝΩ δέχεται την κρατική επίθεση. Στην πραγματικότητα γίνεται επίθεση στην διαφορετική φωνή που υψώνει όλο και δυνατότερα το 18ΑΝΩ. Η προστασία αυτού του ζωντανού κυττάρου της ελληνικής κοινωνίας είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Ας μην ξεχάσουμε ποτέ, ότι το καλό δεν νικάει επειδή είναι καλό μα επειδή είναι δυνατό.