Νέα της εβδομάδας(Παναγιώτης Βήχος)

"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"

Βολές στην επικαιρότητα

Ακόμη πιο μαύρη οικονομική πολιτική λόγω πολεμικής επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ!

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Aπότομη υποτροπή ή απλώς τελείωσαν τα ψέματα και ένα ένα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα κακά μαντάτα; Το βέβαιο είναι ότι με τις αιτήσεις πτώχευσης να αυξάνουν κατά 10%, τις ακάλυπτες επιταγές κατά 51%(!), τις εξαγωγές να συρρικνώνονται κατά 12% και το εμπορικό έλλειμμα να μεγεθύνεται μήνα με το μήνα, ενώ το χρηματιστήριο χώνεται όλο και πιο βαθιά στη λάσπη, η «ισχυρή Ελλάδα» του Κώστα Σημίτη δεν νιώθει και τόσο καλά.

Όλα τα παραπάνω μεγέθη προδικάζουν επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης και ραγδαία επιδείνωση της θέσης των μισθωτών το προσεχές διάστημα.

Ο πόλεμος με το Ιράκ επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας με αποτέλεσμα ο λαός να αντιμετωπίζει φοβερά οικονομικά προβλήματα

Αρχικά πρέπει να πούμε πως όσοι δηλώνουν ξαφνιασμένοι και πέφτουν κι αυτοί με τη σειρά τους από τα σύννεφα, διαπιστώνοντας την εκτίναξη του εμπορικού ελλείμματος στα 4,4 δισ. ευρώ ή στο 3,2% του ΑΕΠ, απλώς δουλεύουν την κοινωνία. Η συρρίκνωση των ελληνικών εξαγωγών και η αύξηση των εισαγωγών ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της κατάργησης και των τελευταίων φραγμών στην ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση, των νομισματικών. Τα κύμα μάλιστα εισαγωγών που είδαμε κατά το πρώτο οκτάμηνο της ζωής του ευρώ δεν είναι παρά μία πρόβα τζενεράλε για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Όσο θα συρρικνώνεται η εγχώρια παραγωγή, όσο περισσότερο θα ενοποιούνται και στην πράξη οι εθνικές αγορές, οι εισαγωγές θα αυξάνουν με καταιγιστικούς ρυθμούς οξύνοντας τις ανισομετρίες και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ενωμένης κατά τα άλλα Ευρώπης. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η μείωση των εξαγωγών, αποτέλεσμα της υστέρησης του ελληνικού καπιταλισμού σε ένα πλαίσιο έντασης του ανταγωνισμού, αυτόματα θα σημάνει μείωση της απασχόλησης και αύξηση της ανεργίας. Το κακό για την κυβέρνηση του Σημίτη οξύνεται λόγω της συγκυρίας. Το βέβαιο της πολεμικής επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ επιβάλλει την άμεση λήψη μέτρων αντιμετώπισης των αρνητικών συνεπειών, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκτασή τους. Προσφέρει όμως και τις απαραίτητες δικαιολογίες. Έτσι, υπό το πρόσχημα της οχύρωσης της οικονομίας λόγω της διεθνούς αβεβαιότητας, συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της κυβέρνησης οι βασικές κατευθύνσεις του νέου προϋπολογισμού. Κατευθύνσεις βαθιά αντιδραστικές που χαρίζουν δισεκατομμύρια στο κεφάλαιο, ενώ σε εργαζόμενους και συνταξιούχους υπόσχονται ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια.

Οι αυξήσεις που θα δοθούν στους εργαζόμενους του δημοσίου θα είναι της τάξης του 2,5%, ενώ οι συντάξεις θα αυξηθούν κατά 4,5%. Ποσοστά αστεία αν σκεφτούμε ότι ακόμη κι ο επίσημος πληθωρισμός για το 2002 υπολογίζεται ότι θα φτάσει το 3,6%. Θεωρητικά, λοιπόν, οι εργαζόμενοι του δημοσίου θα δουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται κατά 1%. Πρακτικά εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα τα δουν να εξαφανίζονται, εφόσον πλέον αποτελεί κοινό τόπο ότι ο πληθωρισμός που καταγράφεται επίσημα από τη Στατιστική Υπηρεσία δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Οι αυξήσεις που έχουν περάσει στα λαϊκά εισοδήματα τον τελευταίο χρόνο υπολογίζονται σε διψήφια ποσοστά, ενώ είναι βέβαιο ότι η απροθυμία της κυβέρνησης να χαλιναγωγήσει την ακρίβεια θα κάνει τους βιομηχάνους να ξεσαλώσουν επιβάλλοντας τώρα, που διαπίστωσαν ότι μπορούν, όσες αυξήσεις δεν είχαμε δει τα τελευταία χρόνια. Έτσι αν κάτι παρέχουν οι αυξήσεις του Χριστοδουλάκη είναι μεγαλύτερη φτώχεια και λιτότητα.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους βιομηχάνους. Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δεξαμενή κεφαλαίων που προσφέρονται αχρεωστήτως στο κεφάλαιο τροφοδοτώντας όλο το οικονομικό κύκλωμα, θα αυξηθεί σύμφωνα με δημοσιεύματα κατά 16%, φτάνοντας τα 10,4 δισ. ευρώ από 8,9 δισ. που ήταν το 2002. Πρόκειται για αύξηση που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα. Την ίδια ώρα που εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι καταδικάζονται στη στέρηση, την ανέχεια και τη φτώχεια, η κυβέρνηση Σημίτη ανοίγει διάπλατα τα κρατικά θησαυροφυλάκια και μοιράζει λεφτά στο κεφάλαιο είτε με τη μορφή των εθνικών χρηματοδοτήσεων, ώστε να αυξηθεί ο βαθμός απορρόφησης κοινοτικών χρηματοδοτήσεων, είτε με τη μορφή αναπτυξιακών κινήτρων. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο Σημίτης οχυρώνει τη χώρα έναντι της αβεβαιότητας με χρυσά παραπετάσματα για το κεφάλαιο, αφήνοντας την εργατική πλειοψηφία στο δρόμο. Στα έσοδα του νέου προϋπολογισμού πρέπει να αναφερθεί ότι προβλέπεται και μια γενναία εισροή, της τάξης των 3 δισ. ευρώ, από ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, έτσι ώστε να δοθούν στο κεφάλαιο νέες δυνατότητες επενδύσεων εις βάρος φυσικά του δικαιώματος στην απασχόληση.

Οι αυξήσεις στους μισθωτούς και η απλοχεριά στο κεφάλαιο βεβαιώνουν με τον πιο πειστικό τρόπο τον επιθετικό χαρακτήρα της πολιτικής του Σημίτη και τον αποφασιστικό ρόλο που αναλογεί στο κράτος σε περιόδους κρίσης.

01/10/2002