Μετανάστες (Παναγιώτης Βήχος)

"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"

Μετανάστες

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Το Ελληνικό Κράτος, παρόλο που στο φαντασιακό των εγγενώς μεμψίμοιρων υπηκόων του εξακολουθεί να ταυτίζεται με την Ψωροκώσταινα, έχει ξεπεράσει προ πολλού το υπανάπτυκτο παρελθόν του κι έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια από χώρα εξαγωγής φτηνού εργατικού δυναμικού σε χώρα προσέλευσης και υποδοχής του. Η πτώση του Ανατολικού Μπλοκ έδωσε την ευκαιρία στο ελληνικό κεφάλαιο να διεισδύσει δυναμικά σε μια τεράστια αγορά πρόσφορη για επενδύσεις, για άντληση φτηνών πρώτων υλών και παράλληλα ικανή να προσφέρει ένα πλήθος οικονομικά εξαθλιωμένων και απελπισμένων εργατών πρόθυμο, κάτω απ το φάσμα της πείνας και με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, να απασχοληθεί στις χειρότερες εργασίες με πενιχρότατες αμοιβές.
Όντας το μοναδικό ενταγμένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση κράτος των Βαλκανίων και με την πιο ισχυρή οικονομία της περιοχής, η Ελλάδα έπαιξε και εξακολουθεί να διατηρεί έναν ζωτικής σημασίας ρόλο στην όλη διαδικασία εγκόλπωσης των πρώην κομμουνιστικών χωρών στην σύγχρονη οικονομία της αγοράς. Έτσι με την στήριξη του Ελληνικού Κράτους δρομολογήθηκαν μια σειρά επενδύσεων και εξαγορών αποκρατικοποιημένων κλάδων παραγωγής από εταιρίες ελληνικών συμφερόντων σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αλβανία, η Π.Γ.Δ της Μακεδονίας, η Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο καθώς και σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες του Καύκασου, Γεωργία και Αρμενία όπου η οικονομική διείσδυση πλαισιώθηκε ιδεολογικά με το δόγμα της εθνικής συνάφειας προβάλλοντας την ανάγκη υποστήριξης και ανάπτυξης δεσμών με τους απόγονους ελληνόφωνων κατοίκων των εν λόγω περιοχών που χωρίς δυσκολία αναγορεύθηκαν Έλληνες.
Η οικονομική επέκταση όμως δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από στρατιωτική παρουσία σε περιοχές όπου η κοινωνικοπολιτική αστάθεια, που υπήρξε αναγκαίο παρεπόμενο της διάλυσης των προηγούμενων κρατικών μορφωμάτων, καθώς και η αδυναμία της τοπικής εξουσία να επιβάλει την τάξη, θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των επενδύσεων ή απειλούν συνολικά την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων με την πιθανότητα ανάφλεξης ανεξέλεγκτων κοινωνικών αναταραχών. Έτσι, τμήματα ελληνικού στρατού έχουν σταλεί στην Αλβανία, στην Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στην Π.Γ.Δ της Μακεδονίας, και πρόσφατα στο Αφγανιστάν. Θα περίμενε κανείς ότι μια τόσο ξεκάθαρη ιμπεριαλιστική πολιτική θα γίνονταν αντιληπτή από όλους και ότι θα αποτελούσε στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας ένα σημαντικό πεδίο σύγκρουσης με το κράτος και την κυρίαρχη πολιτική του, τουλάχιστον για το κομμάτι εκείνο της αριστεράς που πάγια αυτοπροσδιορίζεται σαν αντιιμπεριαλιστικό. Όμως η εθνική ιδεολογία έχει παίξει και εδώ τον παραμορφωτικό ρόλο της καταφέρνοντας να παρουσιάσει την στρατιωτική επέμβαση σαν ανθρωπιστική βοήθεια εντάσσοντας μάλιστα και τις οικονομικές επενδύσεις μέσα σε αυτήν αφού υποτίθεται ότι έγιναν για να στηρίξουν την ανοικοδόμηση των πληγέντων από πολέμους περιοχών. Μέσα στα πλαίσια της ίδιας εθνικής τύφλωσης η αριστερά καταγγέλλει τις επεμβάσεις αυτές εμφανίζοντας όμως την Ελλάδα σαν υποχείριο ξένων δυνάμεων και σαν πειθήνιο υπηρέτη, μεταθέτοντας τις ευθύνες εξολοκλήρου στις ΗΠΑ τις οποίες αναγάγουν σε κύριο αντίπαλό τους, παραβλέποντας την θεμελιώδη αρχή του διεθνισμού σύμφωνα με την οποία η ταξική πάλη οφείλει να έχει σαν στόχο της το κράτος όπου αυτή αναπτύσσεται και του οποίου την πολιτική έχει την δυνατότητα να αντιπαλέψει και να ανατρέψει άμεσα.
Συμμετέχοντας λοιπόν ενεργά, σαν επενδυτής, αστυνόμος ή απλά αρωγός στρατιωτικών επεμβάσεων τρίτων, το Ελληνικό Κράτος και Κεφάλαιο συνέβαλε με τον τρόπο του στην δημιουργία των συνθηκών εκείνων που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για επιβιώσουν, ευθύνη την οποία φυσικά όχι μόνο δεν φάνηκε διατεθειμένο να αναλάβει παρέχοντας έστω την στοιχειώδη βοήθεια, περίθαλψη και φιλοξενία στα θύματα της πολιτικής του, όπως ακόμα και ο πιο επιφανειακός και υποκριτικός ανθρωπισμός θα επίτασσε, αλλά αντιθέτως έσπευσε να αντλήσει απ αυτά όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη χρησιμοποιώντας την πάμφθηνη, ανασφάλιστη εργασία τους για να ελαχιστοποιήσει το εργασιακό κόστος σε μια σειρά παραγωγικών τομέων που απαιτούν κυρίως ανειδίκευτη εργασία κι ακόμα για να καλύψει τα κενά σε δουλειές τις οποίες ελάχιστοι έλληνες θα δέχονταν να κάνουν με πολλαπλάσιο πάντα αντίτιμο απ αυτό που ένας «παράνομος» μετανάστης θα τολμούσε να ζητήσει.
Φυσικά σε καθεστώς μαύρης εργασίας δούλευαν και εξακολουθούν να δουλεύουν πάρα πολύ έλληνες εργαζόμενοι όμως μονάχα με την εμφάνιση του πρώτου μεγάλου κύματος μεταναστών μπόρεσε αυτό που ως τότε ίσχυε σαν εξαίρεση να επιβληθεί σαν κανόνας σε μια πληθώρα επαγγελμάτων, πράγμα που δεν θα μπορούσε να συμβεί αν οι μετανάστες δεν παρέμεναν υπό καθεστώς παρανομίας, έκθετοι κάθε στιγμή στις αυθαιρεσίες των εργοδοτών τους, την αστυνομική βία, τις δολοφονίες, τους ξυλοδαρμούς και τις απελάσεις.
Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις στις οποίες οι εργοδότες κατέδιδαν τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους μετανάστες για αποφύγουν να τους πληρώσουν τα δεδουλευμένα ενώ πάρα πολλές είναι και οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις όπου αστυνομικοί έκλεψαν τις οικονομίες των μεταναστών που προωθούσαν για απέλαση χωρίς ποτέ φυσικά να λογοδοτήσουν γι αυτό αφού οι χωρίς άδεια παραμονής μετανάστες δεν αντιμετωπίζονται καν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά κατατάσσονται μάλλον από τον κρατικό μηχανισμό στην κατηγορία του ζώου. Αν κάποιος θεωρεί υπερβολικό τον παραπάνω ισχυρισμό θα πρέπει να ανατρέξει σε δικαστικές αποφάσεις που αφορούν εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών από «όργανα της τάξης» για τις οποίες οι κατηγορούμενοι δεν αθωώνονται φυσικά, αφού είναι ξεκάθαρο ότι εκτέλεσαν τα θύματά τους χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος είτε αυτοάμυνας είτε αποτροπής εγκληματικής ενέργειας, αλλά ούτε κρίνονται ένοχοι ανθρωποκτονίας, απόφαση που θα επέσειε μια κάποια ποινή έστω με ανασταλτικό χαρακτήρα, παρά τιμωρούνται με χρηματικά πρόστιμα του ύψους των είκοσι έως τριάντα χιλιάδων δραχμών, πρόστιμο κατά πολύ μικρότερο από αυτό που προβλέπει ο νόμος στην περίπτωση δολοφονίας αδέσποτων σκυλιών.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τυχαίες εκδηλώσεις ασυδοσίας απ την πλευρά αστυνομικών οργάνων ή ρατσιστικής νοοτροπίας κάποιον μεμονωμένων πολιτών αλλά ότι πρόκειται για φυσικά παρεπόμενα ενός κλίματος που σκόπιμα δημιουργήθηκε και συντηρείται από τον κρατικό μηχανισμό με σκοπό την αποδοτικότερη δυνατή εκμετάλλευση και διαχείριση της τεράστιας αυτής, κατακερματισμένης στο εσωτερικό της κι απομονωμένης από την υπόλοιπη κοινωνία, εργατικής μάζας. Αυτός ο σκοπός επιτάσσει να παραμείνουν οι μετανάστες φοβισμένοι, ανασφαλείς, καταδιωγμένοι, περιθωριοποιημένοι κι ανοργάνωτοι, χωρισμένοι τόσο στο εσωτερικό τους με βάση την εθνικότητα ή τη θρησκεία όσο και σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία η οποία μαθαίνει να τους αντιμετωπίζει με καχυποψία, με απαξίωση ή με φόβο.
Σαν κατακλείδα σε όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό έρχεται το περίφημο νομοσχέδιο για τους μετανάστες με το οποίο υποτίθεται ότι επιχειρούνται να τεθούν οι βάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των μεταναστών και την πολιτική επίλυση των ζητημάτων που αφορούν τη διαμονή τους στη χώρα. Η πραγματικότητα απέχει φυσικά όπως πάντα από τις επίσημες διακηρύξεις και σε όποιον αναγνώσει προσεκτικά τα άρθρα του νομοσχεδίου αποκαλύπτεται ότι ο σκοπός του δεν είναι άλλος απ το να ορθολογικοποιήσει την εκμετάλλευση και τον έλεγχο πάνω στους μετανάστες, αυξάνοντας τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει από αυτούς σε επίπεδο φορολόγησης και ενίσχυσης των ασφαλιστικών ταμείων χωρίς να τους παρέχεται καμία εγγύηση για μόνιμη διαμονή στη χώρα παρά αναγκάζοντάς τους να ενταχθούν σε μια διαρκή διαδικασία αιτήσεων παραμονής οι οποίες μπορούν για διάφορους λόγους να μην γίνουν αποδεκτές, χωρίς μάλιστα να είναι πάντα υποχρεωμένες οι αρμόδιες αρχές να ανακοινώσουν στον ενδιαφερόμενο το αιτιολογικό της απόρριψης. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατικές υπηρεσίες θα μπορούν να αρνούνται την παράταση παραμονής στη χώρα σε μετανάστες που θα αναπτύξουν πολιτική και συνδικαλιστική δράση χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψουν τα αντιδημοκρατικά κριτήρια με στα οποία στηρίχθηκε η απόφασή τους.
Παράλληλα, μέσω της διαδικασίας κατάθεσης αιτήσεων άδειας παραμονής δίνεται η ευκαιρία στις υπηρεσίες ελέγχου να καταγράψουν και να ταξινομήσουν τον μέχρι σήμερα αχαρτογράφητο πληθυσμό των μεταναστών, αναπροσαρμόζοντας με βάση τα στοιχεία που θα συλλεχθούν την πολιτική του κράτους προς αυτούς, όχι φυσικά προς όφελος των τελευταίων αλλά για χάρη της ομαλότερης και αποδοτικότερης λειτουργίας του μηχανισμού ζήτησης και προσφοράς εργασίας. Εκτός όλων αυτών είναι γνωστό ότι πολύ λίγοι μετανάστες θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά καθώς τα ένσημα για παράδειγμα που απαιτούνται (ένσημα 6 μηνών για διάστημα ενός έτους άδειας εργασίας) είναι δύσκολο να συμπληρωθούν ακόμα και για όσους έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν δουλειά για όλο το χρόνο αφού οι εργοδότες αρνούνται ακόμα και στους έλληνες εργαζόμενους την καταβολή του νόμιμου αριθμού ενσήμων, με αποτέλεσμα πολλοί αλλοδαποί να αναγκάζονται να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα πληρώνοντάς τα απ το μισθό τους. Έτσι μονάχα όσοι έχουν λίγο-πολύ σταθερές δουλειές θα καταφέρουν να ενταχθούν στο καθεστώς προσωρινής νομιμότητας ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα εξακολουθούν να γεμίζουν τη δεξαμενή του φθηνού και χωρίς ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα εργατικού δυναμικού, παρουσιαζόμενοι από την κρατική προπαγάνδα είτε σαν ύποπτοι εγκληματικών δραστηριοτήτων, αφού δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν να αποκτήσουν τη σφραγίδα της νομιμότητας, είτε σαν τεμπέληδες, απρόθυμους να εργαστούν, αφού δεν συμπλήρωσαν τα απαραίτητα ημερομίσθια και ως εκ τούτου επικίνδυνους για την ασφάλεια της χώρας και άχρηστους για την πρόοδο και την ανάπτυξή της.
Απέναντι σ αυτήν την επίθεση που εξαπολύεται εναντίον τους, οι μετανάστες παραμένουν μόνοι, με τον γηγενή πληθυσμό να έχει αποδεχθεί σε μεγάλο βαθμό τους κυρίαρχους ρατσιστικούς μύθους που τους αφορούν, τους οποίους αναπαράγει και αποκρυσταλλώνει σε μια συνείδηση διαχωρισμού, εχθρότητας, περιφρόνησης και καχυποψίας. Ο βαθύς ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας δεν δημιουργήθηκε βέβαια από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά έχει τις ρίζες του στη ελληνοχριστιανική διαπαιδαγώγηση και νοοτροπία που, όπως κάθε κουλτούρα που στηρίζεται στην ιδέα του έθνους και της θρησκείας, κυριαρχείται από το πνεύμα της μισαλλοδοξίας. Έτσι, όπως ο καλός πατριώτης αποτελεί έναν εν υπνώσει εθνικιστή έτοιμο με την κατάλληλη προπαγάνδα να διαπράξει τις χειρότερες θηριωδίες για χάρη αφηρημένου του ιδανικού του, όμοια ο κάθε ορθόφρων έλληνας υπήκοος αποτελεί ένα εν υπνώσει ρατσιστή ο οποίος είναι ικανός τη μια μέρα να συμμετέχει σε «τηλεμαραθώνιους αγάπης» για τα παιδιά του Αφγανιστάν και την επόμενη να ζητάει την απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών και την αποκατάσταση της τάξης. Αυτή η σχιζοειδής αντιμετώπιση ενισχύεται από την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων και των κινημάτων αμφισβήτησης που θα μπορούσαν να προσφέρουν το έδαφος για μια ταξική ανάλυση του φαινομένου της σύγχρονης αυτής μορφής δουλείας και διαχωρισμού, εντάσσοντας τους αγώνες και τις αγωνίες των μεταναστών για μια καλύτερη ζωή μέσα σ ένα γενικότερο σχέδιο για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Χωρίς την ανάπτυξη ενός τέτοιου κλίματος κοινωνικής αλληλεγγύης είναι επόμενο η έκφραση συμπαράστασης προς τους μετανάστες να παραμένει εγκλωβισμένη στα πλαίσια της φιλανθρωπίας κι ενός κοντόθωρου ανθρωπισμού καταδικασμένου να καταρρεύσει στην πρώτη αντιξοότητα που θα συναντήσει μπροστά του και να οπισθοχωρήσει στην πρώτη αναγκαιότητα ρήξης με τους θεσμούς και τις συμβάσεις που στηρίζουν το όλο οικοδόμημα της αλλοτρίωσης.
Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε αυτόν τον προσχηματικό ανθρωπισμό και να δώσουμε νόημα στην έννοια της αλληλεγγύης είναι να καταλύσουμε τους διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν και να αρνηθούμε τον κατακερματισμό με βάση το έθνος, τη θρησκεία, το φύλο και τον κοινωνικό ρόλο, επιχειρώντας να συναντηθούμε, όχι πια σαν «έλληνες και ξένοι», αλλά στη βάση της συνάφειας των αναγκών και επιθυμιών που σαν ανθρώπινα όντα μας διαπνέουν, και να διεκδικήσουμε, όχι την ισότητα όλων στην εκμετάλλευση και την αφασική καταναλωτική ευδαιμονία, αλλά την κατάλυση της ίδιας της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας.

Συνέχεια

Οι 25 οικογένειες Κούρδων μεταναστών - ανάμεσά τους πολλά παιδιά και μωρά - μεταφέρθηκαν απ΄ τους πραιτωριανούς της κυβέρνησης από τη Ζάκυνθο στον Όλυμπο.

Με την αναδιάρθρωση της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και την κατάρρευση του πρώην Ανατολικού μπλοκ, κύματα μεταναστών κατέκλυσαν την Ευρώπη και την χώρα μας, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Μετά από δέκα χρόνια έχει ολοκληρωθεί πλέον ο κύκλος μεταναστών που δημιουργήθηκε μέσα στα γεωγραφικά σύνορα της Ευρώπης. Νέα ρεύματα μεταναστών έρχονται κυρίως ως οικονομικοί ή και πολιτικοί πρόσφυγες-μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, από περιοχές που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, κυρίως λόγω της γεωπολιτικής τους θέσης.
Ενώ τα κράτη έχουν διαμορφώσει πολιτική χειραγώγησης και εκμετάλλευσης των μεταναστών, η κοινωνία των ανθρώπων πλανάται ακόμη με μύθους που δεν την αφήνουν να εστιάσει τον πραγματικό εχθρό που είναι το Κράτος και το Κεφάλαιο, αλλά συνεχίζει να παρακολουθεί αποπροσανατολισμένη τον κατακερματισμό της με πρώτο θύμα τα πιο ευάλωτα μέλη της, τους μετανάστες.
Θεωρείται ότι αυτοί είναι ανταγωνιστές στην αναζήτηση εργασίας και υπεύθυνοι για τους δείκτες ανεργίας, ενώ αποκρύπτεται σκόπιμα το γεγονός ότι οι δουλειές των μεταναστών ως επί το πλείστον είναι αυτές που κανένας ντόπιος δεν θα καταδεχόταν να κάνει.
Οι θέσεις ιερόδουλων που καλύπτονται από μετανάστριες, ζώντας στις πιο έσχατες συνθήκες βίαιου εγκλεισμού, κακοποίησης, βιασμών και εμπορίας, εν γνώσει του ντόπιου πληθυσμού, χαίρουν άκρας αποδοχής γιατί ικανοποιούν τις καταπιεσμένες γενετήσιες ορμές των εξαθλιωμένων μητροπόλεων και της ευνουχισμένης επαρχίας. Οι μετανάστες, κυρίως Αλβανοί για τη χώρα μας, είναι αυτοί που κρατούν ζωντανά τα μέχρι πρότινος ερημωμένα χωριά, ενισχύοντας την τοπική οικονομία. Ταυτόχρονα, λόγω του χαμηλού ημερομισθίου, το κέρδος για τους εργοδότες είναι ικανοποιητικότερο και τα προϊόντα ανταγωνιστικότερα.
Η έλευση άλλωστε των μεταναστών δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Το ελληνικό κράτος ζήτησε τα φτηνά εργατικά χέρια γνωρίζοντας ότι θα δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία, και έτσι θα ικανοποιηθούν οι στόχοι σύγκλισης της Ελλάδας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πάγωμα των βασικών ημερομισθίων σε επίπεδα της προηγούμενης δεκαετίας, η «αμφισβήτηση» βασικών εργατικών δικαιωμάτων, ο περιορισμός των κοινωνικών παροχών, η ημιαπασχόληση κα, ήταν μία στρατηγική του παγκόσμιου κεφαλαίου που άρχισε να διαφαίνεται στις αρχές της δεκαετίας του 80 και βρήκε εφαρμογή και στη χώρα μας, ανεξάρτητα από την παρουσία μεταναστών. Παρόλα αυτά τις αρνητικές συνέπειες των επιλογών του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, δηλαδή την εξαθλίωση ενός μέρους του πληθυσμού από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, την χρεώθηκαν εξ ολοκλήρου οι μετανάστες. Παράλληλα, το κεφάλαιο βρήκε ένα πρόσφορο έδαφος για οικονομικό ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας το ίδιο τις συνθήκες που ώθησαν τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν, με την καταλήστευση του εθνικού πλούτου των κρατών από τα οποία οι μετανάστες προέρχονται.
Η οικονομική ανέχεια, η ρατσιστική αντιμετώπιση, η απομόνωση, η γκετοποίηση, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της καθημερινής ζωής των μεταναστών, οι οποίοι βρίσκονται ανίσχυροι μπροστά στην κρατική και ιδιωτική εκμετάλλευση. Αξιοσημείωτος είναι και ο ρόλος των συνδικαλιστών, αριστερών και μη, που ενώ κόπτονται για τα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων (ημερομίσθια, ασφαλιστικό) αγνοούν σκόπιμα τους αλλοδαπούς εργαζομένους και υιοθετούν το κατάπτυστο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τους μετανάστες. Ένα νομοσχέδιο που τους θέλει παράνομου και τους καθιστά σε θέση ομηρίας γιατί απαιτείται ένας μεγάλος αριθμός ενσήμων για να ανανεωθεί η άδεια παραμονής, όταν η ασφάλιση των εργαζομένων εναπόκειται στην καλή θέληση και μόνο του εργοδότη.
Την παράνομη διαμονή των μεταναστών που οι ίδιες οι κρατικές αρχές δημιούργησαν, φρόντισαν να την εμπλουτίσουν και με «παραβατική συμπεριφορά», μετατρέποντας την λέξη μετανάστης σε συνώνυμο της λέξης εγκληματίας, με την αγαστή πάντα συνεργασία των ΜΜΕ. Είθισται να θεωρείται ότι η είσοδος των μεταναστών στη χώρα συνέβαλε στην άνοδο της εγκληματικότητας. Πληροφορία αυθαίρετη καθώς επίσημες στατιστικές έρευνες καταδεικνύουν το αντίθετο. Μόνο το 2% της εγχώριας εγκληματικότητας οφείλεται σε μετανάστες (Στατιστική έρευνα Β. Καρύδη, σύμβουλου του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Κουβελάκη, Βήμα 12 Μαρτίου 1995). Άλλωστε οι συνήθεις «παραβατικές συμπεριφορές» των μεταναστών μπορούν να ενταχθούν στο επίπεδο της εξαθλίωσης και της φτώχειας την οποία βιώνουν. Σε παρόμοιες κοινωνικές συνθήκες οι Έλληνες μετανάστες της Αμερικής στις αρχές του αιώνα παρουσίαζαν την ίδια εικόνα, σύμφωνα με την έκθεση της Wickersham Commission, επιτροπή για την μελέτη και καταγραφή της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 20. Ενδεικτικά είναι και τα αποσπάσματα του αμερικανικού τύπου, της εποχής, που ακολουθούν :
«Η εν Φιλαδέλφείας της Πενσυλβανίας συνάδελφος «Ημερολογίου» γράφει ότι συνελήφθη ο Έλλην Βουζάνης, κατηγορούμενος ότι κατέρριψε χαμαί μιαν Αμερικανίδα με τον σκοπόν να της αφαιρέσει τα διαμαντικά και τα πολύτιμα αυτής ενώτια.» (15. 01. 1909)
«Επίθεσης Έλληνος κατά μικράς Αμερικανίδος εν Πουέβλω της πολιτείας Κολοράδου. Συνελήφθη ο Έλλην Ιωάννης Σωτηρίου, διότι νύκτα τινά μεθυσμένος ων κατεδίωξε μικράν τίνα Αμερικανίδα. Εις τα φωνάς της παιδίσκης προσέτρεξαν κλητήρες, οίτινες συνέλαβον τον μεθυσμένον ομογενή.» (5.02.1909)
«Εν τη Δέμβερ του Κολοράδου η αστυνομία εύρε περί του 25 Έλληνας κοιμωμένους και διαιτωμένους εις εν στενότατον δωμάτιον. Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απελύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ου ηπειλείτο η υγεία και του περιοίκου πληθυσμού. Ένεκα τούτο η αμερικανίς συνάδελφος επιτίθεται δριμύτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ’ ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστάσεως απειλείται η υγεία όλης της πόλεως…» (5.03.1909)
Παρατηρούμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικά υποκείμενα

Αυτό που η καλοπροαίρετη μελέτη των ιστορικών στοιχείων αποδεικνύει είναι ότι αιώνες τώρα οι λαοί μετανάστευαν οικειοθελώς και μη για την αναζήτηση καλύτερων συνθηκών. Πέραν των διάφορων κατακτητών λαών που πέρασαν από την Ελληνική επικράτεια αξίζει να αναφέρουμε την εγκατάσταση Σλαβικών φύλων στην ευρύτερη περιοχή που άρχισε τον 6ο αιώνα π.Χ., την κάθοδο Αλβανικών φύλων (Αρβανίτες) τον 12ο αιώνα κα. Παραδόσεις, ήθη, έθιμα, γλώσσες, συναντιούνται, αλληλοεπηρεάζονται και συγχωνεύονται συνθέτοντας και ανανεώνοντας τον πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός ζωντανεύει και αναβιώνει μέσα από την διαφορετικότητα και την πολυμορφία που είναι οι βασικές αρχές της δημιουργίας. Τα ήθη λοιπόν, τα έθιμα, η κουλτούρα κάθε λαού διαφοροποιήθηκαν στο πέρασμα της Ιστορίας πολλές φορές μέχρι την δημιουργία του Έθνους-κράτους και την ομογενοποίηση-ανακύκλωση των πάντων μέσα στα πλαίσια των συνόρων του. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η καθαρότητα των φυλών είναι ένας ακόμα μύθος που καλλιεργήθηκε για την ύπαρξη και διατήρηση της έννοιας έθνος-κράτος.
Η άρνηση και η απόρριψη των μεταναστών οφείλεται στο γεγονός ότι ο μετανάστης δεν είναι ο ξένος τουρίστας, ακόμα κι αν προέρχεται από την ίδια χώρα μ αυτόν. Δεν έχει σαν διαβατήριο τα χρήματα με τα οποία μπορεί να αγοράσει την αποδοχή και ίσως την υποτέλεια των ντόπιων, αλλά μεταφέρει την διαφορετικότητά του που είναι αναγκασμένος να την καταθέσει στο βωμό της δουλειάς, των καταναγκασμών..Με στόχο τους μετανάστες όλοι εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε ψεύτικες ομοιότητες που μπορούν να καλύψουν τις πιο αδηφάγες εντολές της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Ορίζουμε τον ρατσισμό ως λειτουργικό μοντέλο που δικαιολογεί την εκμετάλλευση, και με αρχή την εθνική και φυλετική διάκριση νομιμοποιεί την οικονομική εκμετάλλευση, προασπίζοντας τα συμφέροντα του κάθε ατόμου που είναι διατεθειμένο να υπερβεί ανθρώπινες αξίες για τη δική του καταναλωτική ευημερία.
Το μήνυμα που φτάνει σε μας είναι να ψάξουμε να βρούμε τις ανάγκες που μας υπαγορεύει καθημερινά ο εαυτός μας, καταρρίπτοντας τους μύθους που το κράτος και οι εξουσιαστικού θεσμοί δημιούργησαν. Κανένας μύθος δεν άντεξε μπροστά στην ορμή της συλλογικής οργάνωσης, στην πορεία για την κοινωνική απελευθέρωση.

Σωματείο κοινωνικής και πολιτιστικής παρέμβασης

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ

Ηράκλειο ΚΡΗΤΗΣ

Τελευταία ενημέρωση

04 Σεπτεμβρίου, 2002

Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;

Υπογράψτε ή δείτε το βιβλίο