|
|
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΩΝ ΤΡΙΚΑΛΙΝΩΝ (ΣΑΤ)
Πρόεδρο ΣΑΤ κ. Στέφανο Πατραμάνη Β. Τσιτσάνη 31
42 100
Τρίκαλα
Ο ΛΟΓΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια βρίσκομαι και πάλι ανάμεσά σας, σαν εκπρόσωπος της Διασποράς. Με δυο λόγια θα ’θελα να θυμίσω σε όλους μας, πως, ως
κληρονόμοι μιας πλούσιας Ιστορίας, πρέπει να είμαστε περήφανοι, διότι η καρδιά και η ψυχή της ανθρωπότητας είναι ο Ελληνικός Πολιτισμός. Ξένοι φιλόσοφοι τίμησαν την Ελλάδα και μέθυσαν απ’ το μεγαλείο και το κάλλος της, ξεπερνώντας μας πολλές φορές. Αποτελεί μέγα κακό και δυστύχημα, το
γεγονός ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι τυφλοί και αδιαφορούν για το αρχαίο μας κληροδότημα. Αγνοώντας το χτες και όντας αδιάφοροι για το σήμερα, καταδικάζουμε με σιγουριά το αύριο. Αγαπητοί συμπολίτες, αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπητοί σύνεδροι, αγαπητέ πρόεδρε. Για τρίτη πλέον φορά έχω τη χαρά και την τιμή να βρεθώ ανάμεσά σας και να σας μεταφέρω τους προβληματισμούς μου, καθώς και πολλών συμπατριωτών μας. Ευχαριστώ θερμά τα μέλη του Συνεδρίου, που είχαν την ευαισθησία
να με προσκαλέσουν και πάλι στο Συνέδριο. Στο 1ο Συνέδριο Αποδήμων Τρικαλινών, τον Αύγουστο του 1998, είχα επιλέξει το θέμα
«Ελλάδα των 10 ή των 18 εκ. Ελλήνων..; Η Ελλάδα, οι Έλληνες της Διασποράς και η τύχη της νέας γενιάς! Στο 2ο Συνέδριο Αποδήμων Τρικαλινών, το έτος 2000 το θέμα μου ήταν «Η
«Νέα εποχή» και οι Απόδημοι» Για τούτο εδώ, του έτους 2002, ας μου επιτραπεί να επικαλεστώ κάτι δικό μου: «Ο Ρήγας ζει στις μέρες μας, κρίμα ποιος δε τον βλέπει, κρίμα σ’ αυτόν τον Έλληνα, που δεν τον
αφουγκριέται…». Τη φράση αυτή θέλω να την ενισχύσω με λόγια του ίδιου του Ρήγα: «Ξυπνήστε τέκνα και ήλθε η ώρα. Ξυπνήστε όλα τρέξατε τώρα, και ήλθε ο δείπνος ο Μυστικός». Και τέλος, να σας αποκαλύψω το φετινό θέμα που επέλεξα: «Ο
Λόγος μέσα από τη Διασπορά!» Επέλεξα αυτό το θέμα, αγαπητές φίλες και φίλοι, για δυο λόγους: πρώτον, επειδή ως συγγραφέας βρίσκομαι και κινούμαι μέσα στο αντικείμενό μου και δεύτερον, επειδή θεωρώ πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο
Ελληνισμός, αλλά και η ίδια η Ελλάδα, δεν λύονται με οικονομικά κριτήρια και μεγαλοστομίες, αλλά με έργα. Οι «παγκοσμιοποιημένες» Πολιτείες και Κοινωνίες των Εθνών-Κρατών, όπως διαμορφώνονται μέχρι σήμερα, δεν έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους: Πόλεμοι, μετανάστες και λαθρομετανάστες,
φτώχεια, ξενοφοβία και ρατσισμός, ναρκωτικά, πορνεία και εμπόριο, εγκληματικότητα, ανεργία και αβέβαιο μέλλον, είναι μέρος μόνο των χαρακτηριστικών του σήμερα, ενώ ο Πολιτισμός αποτελεί τον μοναδικό εχθρό για την «Παγκοσμιοποίηση» και παράλληλα τη μοναδική ασπίδα για ν’ αντικρούσουμε
τα ρευστά, από κάθε άποψη, κακώς κείμενα. Στο θέμα αυτό θα επανέλθω αργότερα. Παρακαλώ για την κατανόησή σας, μιας και πρόκειται στο λόγο μου αυτό, να μιλήσω με τη γλώσσα του συγγραφέα.
Συνέδριο και Σύνεδροι
Θα ξεκινήσω προλογίζοντας εν τάχει με τα του οίκου μας. Πρώτον: το 3ο Συνέδριο Αποδήμων Τρικαλινών έχει μια ξεχωριστή και τιμητική σημασία σήμερα: Αποτελεί τιμή για το ΣΑΤ, το
οποίο για άλλη μια φορά τιμά τον Αρχαίο Τρικαλινό Γιατρό μας, δίνοντας στη μνήμη του την πρέπουσα πολιτισμική διάσταση. Η πόλη μας και γενικότερα ο Νομός μας, είναι σαν ένας μαγικός Κήπος και δεν επιτρέπεται σε κανέναν μας να βαδίζει μέσα του, αφήνοντάς τον ασκάλιστο και απότιστο. Τα
μνημεία μας, οι Τέχνες κι η ίδια μας η Ιστορία, θέτουν και αυτά τα δικά τους πετράδια στο Πανελλαδικό μεγάλο Κληροδότημα και γενικότερα στον Κόσμο. Παρεμπιπτόντως, επιτρέψτε μου, η συμβολή των Αποδήμων Ελλήνων δίνει και αυτή μια ξεχωριστή νότα και ομορφιά, αφού μέσα μας μεταφέρουμε απ’
τη στιγμή της αναχώρησής μας, το Ελληνικό στοιχείο
το Ελληνικό Πνεύμα. «Ο Ασκληπιός και το όραμά του», αποτελεί τιμή και ανάταση για ολόκληρο το Νομό μας, για ολόκληρη την ανθρωπότητα και βεβαίως μεγίστη τιμή αποτελεί και για τον εξαίρετο συγγραφέα και καρδιακό μου φίλο,
Κώστα Παπαστεργίου, πρώην Δήμαρχο Τρικκαίων, ο οποίος μέσα από επίπονη εργασία ετών και έρευνα μας έδωσε «ζωντανό» τον Ασκληπιό με το έργο του:«Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ». Δεύτερον: Δηλώνω εκ των προτέρων, ότι οι τοποθετήσεις και οι επισημάνσεις που θα κάνω με την ομιλία μου, είναι καλοπροαίρετες και έχουν σκοπό να μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ τα προβλήματα από το χώρο της
Διασποράς, προκειμένου να ενημερώσω τους Σύνεδρους. Επίσης σας μεταφέρω και τον θερμό χαιρετισμό αποδήμων, με τους οποίους έχω τη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι σε Παγκόσμια κλίμακα. Μας εύχονται κάθε επιτυχία. Επί τη ευκαιρία επιτρέψτε μου να σας
ανακοινώσω και τη δημιουργία της ΕΕΛΣΠΗ, η οποία ιδρύθηκε πρόσφατα με έδρα τη Γερμανία. Ως ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την ΕΕΛΣΠΗ είχα τη χαρά και την τιμή να επιλεγώ στο Δ.Σ. και από αυτή τη θέση επιθυμώ να ευχαριστήσω τους αξιόλογους συναδέλφους, από όλα τα σημεία του
Πλανήτη, που με εμπιστεύθηκαν. Τα τοπικά Συνέδρια που διεξάγονται σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπως και της δικής μας, αναμφισβήτητα είναι αξιόλογα και αξίζουν κάθε προσοχής και επαίνου. Το σημερινό Συνέδριο Αποδήμων Τρικαλινών, έχοντας
πλέον μια τετραετή πείρα, εάν και εφόσον επιθυμεί να υπάρχει, θα πρέπει να λάβει υπόψη του αφενός την Οργανωτική του δομή, σ’ ότι αφορά την Οργανωτική Επιτροπή των Αποδήμων Τρικαλινών και τις δραστηριότητές τους και αφετέρου την επίλυση ή ρύθμιση των θεμάτων που θέτουν οι Σύνεδροι. Κι
αυτό σημαίνει, ότι η συνέχεια της ύπαρξης του ΣΑΤ προϋποθέτει επίπονη εργασία, ευθύνη και συνέπεια.
Όσον αφορά την Οργανωτική Επιτροπή, θεωρώ πως τα δυο προπορευόμενα Συνέδρια, δεν απέφεραν τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρόσωπό μου, καταθέτω ότι μετά τη λήξη του Δευτέρου Συνεδρίου,
δεν είχα απολύτως καμία ενημέρωση ως προς κάποια δραστηριότητα. Είχαν εκλεγεί και κάποια πρόσωπα ως υπεύθυνοι για το χώρο της Ευρώπης, όπου ζω, αλλά, δυστυχώς, τα πρόσωπα αυτά τα ξαναβλέπουμε μόνο στο επόμενο Συνέδριο. Είναι κατανοητό βέβαια, πως οι Απόδημοι Σύνεδροι προσφέρουν εθελοντική εργασία και αντιμετωπίζουν, όπως όλοι μας άλλωστε, διάφορες υποχρεώσεις. Από κει και πέρα όμως ο Απόδημος Σύνεδρος αποδεικνύεται μη
επικοινωνιακός. Όσο δύσκολη κι αν είναι η επικοινωνία ανάμεσα στους Συνέδρους, η τεχνολογία ανατρέπει αυτή τη δυσκολία. Επιπλέον δεν υπήρξε καμία διηπειρωτική επαφή, μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης. Εμείς, ως ΕΕΛΣΠΗ το πετύχαμε αυτό, απλά και μόνο επειδή είχαμε τη δίψα και τη θέληση! Η
έλλειψη επικοινωνίας συνεπώς, σημαίνει αδυναμία ή αδιαφορία, ίσως ακόμα και ωχαδερφισμό, εκτός και αν το ΣΑΤ δεν δημιούργησε τις ανάλογες προϋποθέσεις, προκειμένου να προκαλέσει τ’ ανάλογα ερεθίσματα.
Ένα Συνέδριο δεν έχει να δείξει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωφελή οργάνωση, που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των αποδήμων-συμπολιτών. Πιστεύω δε, ότι τα τοπικά Συνέδρια θα
μπορούσαν να κάνουν θαύματα και να συνεργαστούν θαυμάσια, ιδιαίτερα στο χώρο του Ελληνικού Πολιτισμού, στον οποίο οι Έλληνες γηγενείς ίσως να μη δίνουν την αντίστοιχη σημασία. Θεωρώ λοιπόν, ότι η δομή προς αυτή την κατεύθυνση προϋποθέτει και μια σταθερή πορεία. Αν οι Σύνεδροι βρίσκονται
μια φορά στα δυο χρόνια, αναμένοντας πάλι τα επόμενα δύο χρόνια προκειμένου να ξανασυναντηθούν για να θέσουν κάποια ζητήματα που μετά θα περάσουν στη λήθη του χρόνου, τότε μάλλον γίνονται άσκοπες δαπάνες χωρίς περαιτέρω αντικείμενο, για λόγους απλά και μόνο εντυπωσιασμού.
Νέα γενιά - Παιδεία
Τα θέματα στα οποία είχα αναφερθεί στα τελευταία Συνέδρια δεν τα εγκατέλειψα, κι ούτε, δυστυχώς, έχασαν
την επικαιρότητά τους. Γι’ αυτό επιτρέψτε μου μια σύντομη αναφορά σε αυτά.
Συχνότατα ασχολούμαι μ’ αυτά τα θέματα, με όπλο το Λόγο, με κάθε τρόπο και μέσω του διαδικτύου, απευθυνόμενος προς τα ΜΜΕ και βεβαίως προς τον τοπικό μας τύπο, τον οποίο, επί τη ευκαιρία, και από αυτή τη θέση αυτή,
επιθυμώ να τον ευχαριστήσω θερμά για τη μακρόχρονη φιλοξενία. Η συμμετοχή μου στα δρώμενα, στο βαθμό του δυνατού, είναι σε καθημένη βάση. Κοστίζει κόπο, χρόνο και χρήμα, αλλά αυτομάτως ανακτώ την ελπίδα, που συνεχώς γλιστρά σαν ψάρι στις βαλτομένες κοινωνίες, και ευελπιστώ
στο Ελληνικό αφύπνισμα, προκειμένου ν’ αντιμετωπιστούν, έστω και στο ελάχιστο, τα κακώς κείμενα του καιρού μας. Η νέα γενιά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, παραμένει εγκλωβισμένη. Με το αργό, μα σταθερό πέρασμά της στην απόλυτη ύλη, που της προσφέρεται σαν χλιδή, αφομοιώνεται με τα ποταπά «αγαθά» που άλλοτε τις
προσφέρουν την καταστροφή και άλλοτε την κοινωνική λήθη. Αν και, όπως θέλω να πιστεύω αποτελεί μειοψηφία, ωστόσο με τ’ αντανακλαστικά της δεν παύει να εκπέμπει τον «όμορφο» και «ρόδινο»κόσμο της και να προκαλεί όλους του νέους. Ο κόσμος αυτός όμως, ταχύτατα μεταβάλλεται σε άγριο και
καταστροφικό τοπίο. Σε αυτή τη γενιά, τη …διεφθαρμένη, όπως εύκολα όλοι μας την αποκαλούμε και της γυρίζουμε την πλάτη, πόσες φορές απλώσαμε τα χέρια μας ως τώρα και την αγκαλιάσαμε; Πόσες φορές και πόσο σοβαρά ασχολήθηκαν τα προηγούμενα δυο Συνέδρια μ’ αυτό το θέμα; Περιοριζόμαστε στο
να λέμε, «έλα καημένε, μειοψηφία ακίνδυνη είναι» και επαναπαυόμαστε στην υγιή γενιά, σ’ επιστημονικές μελέτες, σε Ευρωπαϊκά Ινστιτούτα παραγωγής επισημάνσεων και άλλων ερευνών και προγραμμάτων. Ρίξαμε όλο το βάρος στο οικονομικό συγκρότημα που λέγεται Ε.Ε. αφήνοντας πολλά δικά μας
πράγματα στο περιθώριο. Όμως δε νοείται Ενωμένη Ευρώπη όσο τα ως τώρα αποτελέσματα, συγκλονιστικά σε μέγεθος, επιβεβαιώνουν το αλάθητο και αμετάβλητο μιας άλλης πραγματικότητας. Ο «μοντέρνος» ξενόφερτος τρόπος ζωής σ’ ευρωπαϊκή κλίμακα αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά εκκολαπτήρια παραγωγής και συντήρησης ανάρμοστων και αφύσικων πραγμάτων, που οδηγούν στην κοινωνική αποσάθρωση. Και
αν σήμερα κοιτάξουμε στο χώρο της Ελληνικής Παιδείας, θα εισπράξουμε τ’ αποτελέσματα. Φτάνει να τα δούμε με γυμνό μάτι και ρεαλιστικά. Οι νέοι της Διασποράς, οι δικοί μας νέοι, εκτός από τα παραπάνω, έχουν κι άλλα προβλήματα ν’ αντιμετωπίσουν, όπως αυτά της διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας και γενικότερα του Ελληνικού Πολιτισμού. Στις Χώρες
που είναι εγκατεστημένοι τείνουν να εξαφανιστούν, ενώ παράλληλα ο αφελληνισμός έχει πάρει έντονο χαρακτήρα και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Και ο αφελληνισμός, αν και αποκτά θέση και στην Ελληνική επικράτεια, όπως αυτή διαμορφώνεται στα πλαίσια της «Παγκοσμιοποίησης» και της «ελεύθερης»
αγοράς, δεν παύει για μας να είναι το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα.
Είναι πάρα πολλοί οι αρνητικοί συντελεστές, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, που επέδρασαν και επιδρούν κατασταλτικά σε κάθε αντίδραση που προβάλει ο απανταχού Ελληνισμός για τη διατήρηση των κληρονομικών
του αξιών. Ο πιο βασικός, που ήταν και ο φύλακας και ο αχταρμάς, πατεράδες και μανάδες της πρώτης γενιάς, έχουν κλείσει το βιολογικό τους κύκλο κι ένα μεγάλο μέρος της δεύτερης γενιάς περνά σε πρόωρα γήρατα ή αναπηρίες. Έτσι λιγόστεψαν οι μετανάστες Λαμπαδοφόροι και η αναπλήρωσή τους
μπορεί να γίνει μόνο μέσα από προγράμματα και έργα της μητέρας Ελλάδας και όχι μέσα από μεγαλοστομίες, άδοξες ενέργειες, ταξίδια και δαπάνες ορισμένων καρεκλοκενταύρων. Και προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να προσφέρουν και τα τοπικά Συνέδρια όπως και των Τρικαλινών Αποδήμων. Δεν είναι μόνο ο επενδυτικός τομέας, ο επιχειρησιακός που «σηκώνει» την οικονομία και μετατρέπει την Ελλάδα σε Χώρα ισχυρή. Καλά μεν κι αυτά, αλλά θα μπορούσαν να ήταν ακόμα καλλίτερα εάν δεν έλειπε η
ευαισθητοποίηση της Μητρόπολης προς τον Πολιτισμό μας. Για τα σημερινά αποκρουστικά και βάρβαρα δεδομένα δεν θα πείραζε αν είχαμε μια Πατρίδα με τρύπια ποδιά αλλά με ψυχή και νοικοκυρά. Τώρα έχουμε μια Πατρίδα «κούκλα» ή βιτρίνα,
αλλά ορφανή και στείρα! Θυμίζω απόψεις από την ομιλία μου στο πρώτο Συνέδριο, τις οποίες επενδύω με λίγα νέα στοιχεία. Έλεγα λοιπόν μεταξύ άλλων και τούτα, τα οποία θεωρώ διαχρονικά και επίκαιρα:
Σε μια εποχή που οι ανθρώπινες ευαισθησίες και τα ιδανικά συρρικνώνονται και στρωματοποιούνται απ’ το βάρος των καταναλωτικών κοινωνιών και της τεχνολογίας
σε μια εποχή που οι πόλεμοι και η βία, οι ταπεινώσεις και η προς κάθε κατεύθυνση φυγή πολλών συνανθρώπων μας δημιούργησαν οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα
σ’ έναν κόσμο που οι εξοπλισμοί και η εξαφάνιση μικρών λαών έχει γίνει πλέον πολιτική των μεγάλων δυνάμεων με σκοπό, όχι την πρόοδο, αλλά τον διαμελισμό των μικρών λαών. Έχουμε πρόσφατα αλλά και παλιά παραδείγματα στα Βαλκάνια και στην Κύπρο, σήμερα στη
Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία, ενώ ο στρατηγικός, κοινωνικοπολιτικός κλοιός σφίγγει και πάλι σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Με τα συμπληρωματικά ευρωπαϊκά τερτίπια, όπως ο «Ευρωστρατός» και άλλα ανήθικα, που καθημερινά αποκτούν επικίνδυνο χαρακτήρα, επιτρέψτε μου να διατηρώ τις
επιφυλάξεις μου, διατυπώνοντας και μια απορία: Καλά, οι Έλληνες δεν διαισθάνονται την πραγματικότητα; Σε μια εποχή που οι νέοι αδιαφορούν και αποπροσανατολίζονται καθημερινά προς ατέρμονες καταστάσεις και συνήθειες, σε τούτες τις μέρες που η ανεργία μεγαλώνει και η αβεβαιότητα διευρύνεται ανεξέλεγκτα
και σε μια εποχή που οι τοπικές κοινωνίες αντί να διαβρώνονται συνεχώς και να γυψώνονται κομματικά (μια ματιά γύρω μας αυτή τη στιγμή επιβεβαιώνει πιο είναι τελικά το κοινωνικό γίγνεσθαι των τοπικών κοινωνιών) όφειλαν να πάρουν τη νέα γενιά στα χέρια τους και να τη βοηθήσουν. Παράλληλα
πιστεύω πως και η νέα γενιά θα πρέπει να πάρει θέση στα δρώμενα και να παίξει κι αυτή το ρόλο της. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει η πολιτεία να σκύψει το κεφάλι και να δει επί τέλους πού πάμε.
Δεν απομονώνουμε κι ούτε επιδιώκουμε να απομονωθούμε από τη γηγενή νέα γενιά, συμπαριστάμεθα μαζί της. Κι αυτό, διότι όσο κι αν αποτελούμε ξεχωριστή οντότητα
δεν πάψαμε να μιλούμε για τον Ελληνισμό και να κρατούμε με πάθος τα γεφύρια.
Δεν είναι η δική μας γενιά η «πρώτη» και «καλύτερη» ακόμα και αν πολλά δικά μας παιδιά έχουν μοιραστεί ή απώλεσαν πολλά αγαθά, αλλά αν «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο» τότε τα προβλήματα του αφελληνισμού μπορούμε
να τ’ αντιμετωπίσουμε μαζί. Όμως όπου βγαίνει καπνός υπάρχει και φωτιά και τα καίει όλα. Αν η γηγενής νέα γενιά δεν είχε προβλήματα, σίγουρα και τα δικά μας προβλήματα θα ήταν λιγότερα. Οι σωρείες των ποικίλων προβλημάτων που προέκυψαν κατά το πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών και που
εξακολουθούν να προκύπτουν, ακολουθώντας τους ρυθμούς μιας ανεξέλεγκτης και καταστροφικής αύξησης, είναι κάτι που δεν μπορούν να φρενάρουν ή να λύσουν οι υποσχέσεις και τα μέτρα της Μητρόπολης, αλλά ούτε και οι οικονομικές παρεμβάσεις των Αποδήμων, π. χ. επενδύσεις στην Ελλάδα, αυτές
που έγιναν και αυτές για τις οποίες γίνεται προσπάθεια να συνεχιστούν. Για την ιστορία τα δυσάρεστα αποτελέσματα δε φαίνονται απ’ το σήμερα στο αύριο· χρειάζονται ολόκληρες δεκαετίες για να τα δούμε. Και επειδή, όπου βγαίνει καπνός υπάρχει και φωτιά, δυο επιλογές έχουμε: ή
τη σβήνουμε ή την τροφοδοτούμε.
Το όλο παραμορφωμένο και αρνητικό από κάθε άποψη τοπίο της νέας γενιάς απαιτεί παρεμβάσεις εδώ και τώρα, με σκοπό τουλάχιστον το σταμάτημά της απ’ το ολίσθημα στο κοινωνικό χάος, έστω κι αν αυτή η νέα
γενιά, για την οποία μιλώ, αποτελεί μειοψηφία. Καλυμμένοι με την δικαιολογία της ανεργίας που έχει κολλήσει πάνω τους σαν ανίατος ιός, οδηγούνται στην υποχρεωτική τεμπελιά, στην ανέμελη ζωή και την αναζήτηση σε αδιέξοδα που φέρνουν χρήμα με
αποτέλεσμα ν’ ακούμε και να βλέπουμε τις μεταμφιεσμένες σκιές τους μέσα σε κελιά, να βρίσκουμε άδειες σύριγγες στα πάρκα, στις πλατείες και στα σχολεία. Τα δε προβλήματα στο χώρο της Παιδείας που είναι τεράστια και ίσως ανυπέρβλητα, ξεχειλίζουν το ποτήρι της μητροπολιτικής αδιαφορίας, η οποία, δυστυχώς, δεν έχει αντιληφτεί τι σημαίνει Απόδημος
Ελληνισμός 8 εκατομμυρίων. Αυτά και άλλα πολλά αποτελούν μια άλλη παράμετρο, που δείχνει ακόμα περισσότερο τη διάσταση της προαναφερόμενης πραγματικότητας. Τα παιδιά μας στην Ε. Ε. δεν μαθαίνουν Ελληνικά. Δεν είναι σε θέση να γράψουν
μια έκθεση ιδεών και να αρθρώσουν λόγο και τα ελληνόπουλα στην Αμερική και Αυστραλία αφελληνίζονται με μεγάλη ταχύτητα.
Πέρα από τις μάστιγες του αιώνα που μαστίζει τη νέα γενιά, ιδιαίτερα εμείς οι Απόδημοι αντιμετωπίζουμε και τον έντονο αφελληνισμό, όπως προβάλλεται τα τελευταία χρόνια. Παραθέτω μόνο ένα καθημερινό περιστατικό. Νέος πατέρας
ανάμεσα σε άλλα μου γράφει: «Θα χάσω τα παιδιά μου στη λαίλαπα της παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης. Ήδη εδώ και καιρό φωνάζω. Ο μικρός γιος μου μόλις έρχεται από τον παιδικό σταθμό αμέσως μιλά γερμανικά. Μόλις τον κοιτάζω καταλαβαίνει και το γυρνάει, αλλά αυτό το αυθόρμητο το φοβάμαι. Τις
προάλλες έξω από την εκκλησία έπαιζε με άλλα ελληνάκια κι όταν τον ρώτησα γιατί μιλάνε μεταξύ τους γερμανικά μου απάντησε αφού τους μιλάω ελληνικά και αυτοί μου απαντούν γερμανικά…Καταλαβαίνεις λοιπόν σε τι βαθμό έχει προχωρήσει η αφομοίωση.» Ασφαλώς εδώ δεν πρόκειται για την εκμάθηση μιας οποιαδήποτε γλώσσας. Θα ’ταν άδικο να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Άλλο πράγμα να μαθαίνει κανείς μια ξένη γλώσσα χωρίς να ξεχνάει ή να εγκαταλείπει τη μητρική
και άλλο να την εγκαταλείπει λόγω διαφόρων ελλείψεων. Αυτό λέγεται αναγκαστική ενσωμάτωση και είναι συνεπώς αντικοινωνική. Κι αυτή η ενσωμάτωση σταδιακά μεταβάλλεται σε μήτρα αφελληνισμού. Κι εδώ διαφωνούμε.
Σ’ όλα τα παραπάνω και σε όσα θα παραθέσω στη συνέχεια, πιστεύω, πως ο Λόγος μπορεί να πρωτοστατήσει και να διαμορφώσει τον ρου των πραγμάτων. Ο Λόγος, όπως αυτός εκφράζεται και παρουσιάζεται μέσα από τις
Τέχνες και καταπολεμήθηκε και καταπολεμείται, τυγχάνει σήμερα άξιος ιδιαίτερης υπεράσπισης, όσο ποτέ άλλοτε. Είναι πλέον γεγονός, ότι η ανθρωπότητα οδεύει προς μια άγνωστη για τα υπαρκτά δεδομένα πορεία και ο απόηχος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά προπαρασκευάζει άλλα δεδομένα, που εύχομαι να
μη συμβούν. Ιδιαίτερα στον πολιτιστικό χώρο κάποια «επιτεύγματα» έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Θα επικαλεστώ λοιπόν, για τους απληροφόρητους, ένα αποσπάσματα από ομιλία των Ουίνστον Τσόρτσιλ και Άλαν Ντάλες του έτους 1945 στην Ελβετία: «Θα
τελειώσει ο πόλεμος, όλα θα τακτοποιηθούν. Κι εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε, όλα τα μέσα που διαθέτουμε, τα πάντα για να παραπλανήσουμε τους ανθρώπους…Από τη λογοτεχνία και την τέχνη, θα βγάλουμε την κοινωνική ουσία, θα ξεμάθουμε και θα αναγκάσουμε τους καλλιτέχνες να μην
παρουσιάζουν την αλήθεια, την πραγματικότητα. Η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος θα δοξάζουν τα πιο χαμηλά ανθρώπινα συναισθήματα. Εμείς θα υποστηρίξουμε τους καλλιτέχνες, που θα εμφυτεύουν στη νεολαία τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας, της ανηθικότητας…Το
βασικό στήριγμά μας θα είναι η νεολαία, την οποία θα διαφθείρουμε, θα τη χαλάσουμε, θα την κακοσυνηθίσουμε. Εμείς μέσα από τους νέους, θα κάνουμε κατασκόπους, κοσμοπολίτες. Ναι αυτά θα τα κάνουμε όλα εμείς…» (Πηγή: Ρώσου διανοούμενου και ιδιαιτέρου γραμματέα του Μιχ. Γκορμπατσόφ.
Μετάφραση-Γιάννη Καραστάθη.) Ο ίδιος Άλαν Ντάλες έλεγε: «Ο Χίτλερ έκανε μεγάλα λάθη. Έκλεισε σε στρατόπεδα μεγάλα ονόματα των γραμμάτων…Δημιούργησε έτσι τη μορφή του μάρτυρα. Ενώ αυτόν το
μάρτυρα, αντί να τον κλείνεις στο στρατόπεδο, πρέπει να τον εξαγοράζεις με δόξα, με γυναίκες, με λεφτά…Κανένας δεν
πουλιέται τόσο εύκολα, όσο ο θεατρίνος, ο συγγραφέας, ο καλλιτέχνης…»
Αυτά σε ό,τι αφορά τους προγενέστερους πανούργους της διεθνούς κλίμακας. Και σ’ ό,τι αφορά κάποιους μεταγενέστερους και την άποψη αυτών για την Πατρίδα μας παραθέτουμε την «άποψη» ενός «πρόσφυγα» τον
οποίο, γνωρίσαμε μέσω του κρατικού καναλιού (ΝΕΤ), τον κ Χένρυ Κίσινγκερ: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό θα πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή να
πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης
στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.…» Χωρίς καμιά αμφισβήτηση σε ό,τι αφορά τους χώρους της Τέχνης, τα λόγια των παραπάνω διαμελιστών αποδείχτηκαν, δυστυχώς, σοφά. Εμείς οι υπόλοιποι, είτε Έλληνες είτε ξένοι, καλούμαστε να παλέψουμε εναντίον
τους. Αυτή είναι η Δύση με την Ευρώπη του σήμερα, ορφανή από πολιτισμό, πλούσια από αδιαπέραστο χάος. Σ’ αυτή την Ευρώπη του σήμερα πρυτάνευσε η αδιαφορία της Μητρόπολης και σ’ ό,τι αφορά εμάς, τους «άγνωστους» Συγγραφείς της Διασποράς, οφείλουμε να στρατευθούμε και να την αποτρέψουμε.
Διότι όποιος αυτοαποκαλείται υπηρέτης του Λόγου, οφείλει να πράξει. Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά!
Είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει κανείς ανάμεσά μας, που να επιθυμεί μια Ελλάδα χωρίς αξίες, χωρίς την Ιστορική και Πολιτισμική της κληρονομιά, μ’ έναν Ελληνισμό υποβαθμισμένο ή περιθωριοποιημένο χάρη στο «όραμα»
της…ελεύθερης αγοράς; Εμείς ως Έλληνες της Διασποράς διατηρούμε τον απόηχο το σοφών λόγων του Σωκράτη, ο οποίος 500 χρόνια προ Χριστού είπε: «δεν είμαι
αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου» (Πλούταρχος, Ηθικά, τόμος 15ος).
Επί πλέον επί σειρά αιώνων, ως Έλληνες ξενιτεμένοι, ζούμε στους χώρους των Πέντε Ηπείρων και έχουμε αποκτήσει πλούσια άποψη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σε ό,τι αφορά τον όρο «Παγκοσμιοποίηση», τόσο για το πώς εμείς την εννοούμε, όσο και για
το πώς οι «αρχιτέκτονες» της Δύσης μας τη σερβίρουν, αλλά και για το πώς την αποδεχόμαστε. Γι’ αυτό και επέλεξα το θέμα «Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά». Διότι ο Λόγος, που δεν είναι παρά η Ελληνική Γλώσσα με όλα τα παράγωγά της, αντιμετωπίζει
πρόβλημα επιβίωσης κι εμείς οφείλουμε να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας όχι μόνο για τη διατήρησή της αλλά και την εξάπλωσή της. Και είναι θλιβερό για μας να υπάρχουν φιλέλληνες σε ολόκληρο τον Πλανήτη και σαν Έλληνες να βοηθούν σθεναρά για την καλλίτερη διδασκαλία και εξάπλωσή της,
και να λείπουν οι Έλληνες ή ν’ αδιαφορούν ή να την πολεμούν προβάλλοντας άλλες γλώσσες. Και το πιο θλιβερό είναι το γεγονός ν’ ακούμε τόσο ωραία λόγια από υψηλά πρόσωπα της Μητρόπολης, αλλά πάντα ν’ αποδεικνύονται λόγια αλαζονικού κομπασμού, εμπαιγμού και του Θεαθήναι, για να έχουν να
λένε ότι να, κάτι κάνουν για τον Ελληνισμό της Διασποράς και τον Πολιτισμό μας γενικότερα.
Στους χώρους της Διασποράς ζουν οι διασκορπισμένοι ανά την υφήλιο Έλληνες. Μια υφήλιο, που αποτελείται από μια πανσπερμία ανθρώπινων φυλών, θρησκειών, χρωμάτων και γλωσσών. Και η επιβίωση ενός πολιτισμού,
όπως του δικού μας, είναι καθαρά θέμα βούλησης των Ελλήνων, Αποδήμων και Γηγενών. Και ο Λόγος των Ελλήνων της Διασποράς, αποτελεί το Συνδετικό κρίκο ανάμεσά μας και όλων μας με τη μητέρα Ελλάδα. Ο Λόγος μέσα από τους χώρους μας μένει αναλλοίωτος γηγενής, της εποχής της μετανάστευσης του
καθένα μας, εμπλουτισμένος όμως από πείρα, που απορέσει απ’ το Παγκόσμιο πολιτιστικό κλίμα και την κουλτούρα. Είναι ο δεσμός που δένει τον Έλληνα της Διασποράς, με τον τόπο που άφησε, έχοντας ως καθρέπτη το Λόγο που είναι η ψυχή του Έλληνα. Σ’ αυτόν βρίσκει το θάρρος της ύπαρξής του στα
ξένα κι αυτόν προσπαθεί να μεταφέρει στα γεννημένα στα ξένα παιδιά του, ώστε να μην χαθεί ο Ελληνισμός, ο Πολιτισμός και η Γλώσσα. Μ’ αυτόν στέλνει μηνύματα, μ’ αυτόν γράφει στην νεώτερη Ελλάδα, η οποία καλπάζοντας στο άρμα της «Παγκοσμιοποίησης» έχει αλλάξει πολλά από τα πιστεύω, ήθη
και έθιμα, τα οποία όμως διατηρούνται ολοζώντανα στους Έλληνες της Διασποράς. Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά, Λόγος που μας κρατά αέναους και ακμαίους, δεν είναι παρελθόν, ούτε περασμένα-ξεχασμένα, όπως, δυστυχώς, αρκετοί θέλουν να πιστεύουν. Είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας, ένα κομμάτι
της Ελληνικής γης που φέρνουν μαζί τους οι Έλληνες της Διασποράς, που πολλές φορές συγκρούεται με το σύγχρονο ξενοφερμένο λεξιλόγιο της Ελληνικής Γλώσσας, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά είναι η τελευταία μας ελπίδα, το τελευταίο μας ατού για να ξυπνήσουμε τη ναρκωμένη Ελληνική περηφάνια των εν Ελλάδι παρεπιδημούντων κατοίκων για το πού βαδίζει ο Ελληνικός
Πολιτισμός και για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην πρωταρχική μήτρα των Γλωσσών: Την Ελληνική Γλώσσα. Γι’ αυτό με όσα ανέφερα ως τώρα θεωρώ ότι ο Ελληνισμός της Διασποράς καλείται να πάρει θέση στα δρώμενα και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπορούμε! Τη δύναμή μας τη συγκεντρώνουμε διαρκώς μέσα
από τις δεκάδες ετών Μητροπολιτικής αδιαφορίας και παράλληλα από το αέναο κράξιμο των σοφών μας. Ο Λόγος ως δύναμη στα χέρια και στα μάτια μας, στο νου και στην ψυχή μας μάς καλεί και μας προστάζει. Κι εμείς, τι κάνουμε; Θα σας πω… στη γλώσσα που καταλαβαίνω..
Μιλάμε για να θυμίζουμε τα αίτια της φυγής μας και της παραμονής μας στην αλλοδαπή. Προς κάθε κατεύθυνση προβάλουμε τα Κάλλη του λαού μας, ενάντια σε κάθε αμφισβητούντα, ακόμα και Έλληνες. Κι είμαστ’ εμείς που εξοικειωθήκαμε με το Λόγο σαν αδέλφια, που αφήνεται στα χέρια μας να τον
πλάθουμε, όπως το μωρό που αδράζει με λάτρα τα στήθια της μάνας, όπως ο αποβροχάρης άνεμος που φουσκώνει τα παρθένα στήθη της μορφονιάς για να γείρει εκείνη με αγάπη στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Έτσι κι εμείς τον πλάθουμε και καβαλάρη τον σεργιανούμε και τον τραγουδάμε στα πέρατα της
οικουμένης. Κι όπως τον πλάθουμε μαθαίνουμε τα μύρια μυστικά του: να συγχωρούμε, ν’ αγαπάμε και να νικούμε, και πιότερο μάθαμε να σκεφτόμαστε και να μιλούμε. Σ’ αυτόν το Λόγο τα χρωστάμε όλα. Κι είμαστ’ εμείς που τραγουδώντας είπαμε και λέμε ποιοι είμαστ
ε:
Λοιπόν! Ακούστε!
Στο λυκαυγές τούτου του αιώνα έχουμε το θάρρος και την τόλμη ν’ απολογηθούμε μπροστά στα μάτια τούτου του κόσμου που είναι γύρα μας και προέρχεται απ’ όλα τα σημεία του Πλανήτη. Και δείτε, όλων μας τ’ αφουγκράσματα είναι ίδια, σαν μια σταγόνα πεντακάθαρου νερού και μπορούμε κάθε
στιγμή να βλέπουμε τα πρόσωπά μας και να τα διατηρούμε σαν κρύσταλλα.
Είμαστ’ εμείς
η πρώτη, που γίναμε και η δεύτερη και η τρίτη, γενιά. Είμαστ’ εμείς οι παρακατιανοί, ξένοι για σας τούτης της γης και ξένοι για τους ξένους, παράσιτα για κάποιους κι άλλης κατηγορίας άνθρωποι που πάντα σας μιλούσαμε και σας μιλούμε. Νηστικοί στους τόπους μας και ημίγυμνοι, μα χορτάτοι από ήλιο, αέρα και κάλλος, νιότη και δύναμη.
Κι ήμασταν μία γενιά παρθενική για τη μοντέρνα, υπερσύγχρονη εκμετάλλευση. Όταν οι ξένοι μάθανε πως μέσα μας κρύβαμε μια δύναμη, σπεύσατε ολοταχώς στα ρηχά παζάρια και μας πουλήσατε αποχτώντας οι ξένοι κέρβεροι μια δύναμη
ακριβότερη από κάθε μέταλλο κι ορυκτό, όπου στα έγκατα της γης μας βάλανε κι εμείς τα βγάλαμε
Ξενοπραματευτάδες, τους είπαμε εμείς, και ήταν, για την πατρίδα μας Ελλάδα απ’ όπου προερχόμαστε, οι ντόπιοι άρπαγες, κλέφτες, ανάξιοι και μικροπρεπείς. γιατί ξεπούλησαν τα κάλλη μας σε ξενικούς ανέμους κι άνοιξαν δρόμους μισεμού Επηρεασμένοι απ’ τις μεγάλες επιδρομές των σφοδρών ανέμων όπου και σπάσανε Άλλοι λυγίσανε, άλλοι βογκήξανε, άλλοι χαθήκανε, άλλοι χαλαστήκανε και άλλοι, απ’ τη μεγάλη ζαλάδα της φωτιάς, λιποψυχήσανε και μας πουλήσανε Είμαστ’ εμείς, φυντάνια τότε, που είδαμε από κοντά κι αυτούς που σπέρναν τη
φωτιά, κι αυτούς που την τάιζαν, που την αγόραζαν και την πουλούσαν κι αυτούς που την τρώγανε Κι ήταν τότε που ο χάρος είχε κουραστεί, είχε νικηθεί κι είχε νοιαστεί να φύγει Τι κόλαση, Θεέ μου, που ήταν’ εκείνος ο χαλασμός! Κι είμαστ’ εμείς παιδιά ακόμα αμούστακα και άλλα πιο μικρά, άλλα που δεν προλάβανε γάλα να βυζάξουν, τ’ άμοιρα, ούτε μια καταπιά Κι ήμασταν παιδιά, όταν αντικρίσαμε το μεγάλο δρεπάνι του χάρου να ζωγραφίζει με μαύρο στους δρόμους, στις πλατείες κι απάνω στις φουσκωμένες κοιλιές των παιδιών την κακιά κι αχόρταγη θεά της πείνας και να σέρνει μαζί και
την άλλη της αρρώστιας και την άλλη της απόγνωσης και την άλλη της τρέλας Είμαστ’ εμείς, όπου μας βάλανε απάνω στο στρατί κι οδεύσαμε να φτάσουμε στη νίκη, να φέρουμε μηνύματα σα να ’μαστε Ιεροκήρυκες, σαν άγιοι Απόστολοι που μίλαγαν ασταμάτητα γι’ αγάπη και ειρήνη…
Είμαστ’ εμείς της Διασποράς, που στον Πλανήτη μας αντιπαραθέσαμε το μεγαλείο της ψυχής μας και το κάλλος. Κάτι που μερικοί δε θέλουν να το παραδεχτούν κι ούτε να το χωνέψουν κι ας πέρασαν δεκάδες χρόνια!
Είμαστ’ εμείς, που σηκώσαμε κοντά με το δικό μας βαρύ σταυρό και τον δικό τους, και των δώθε και των κείθε, έχοντας μια αόρατη κορδέλα στο λαιμό γραμμένη με πέντε σοφά και ανεξίτηλα γράμματα τη λέξη, Ξένος! Κι όταν ακόμη για τη δική μας συνεισφορά που τη δώσαμε όλοι δε μίλησε κανείς, εμείς λέγαμε και λέμε: Πως της ζωής τα πειράματα είναι ανεπίτρεπτα και επικίνδυνα Το μόνο της σχολειό και επιτρεπτό είναι κανείς πρώτα να διδάσκεται κι ύστερα να διδάσκει… Και ανάμεσα στα παραπάνω, που δεν είναι παρά κόκκοι, φέρατε και τα παράλληλα: την ανεργία, την φτώχεια και των πλούσιων αισχρή ασυδοσία Κι αν πάμε και στα παρακάτω πλάτη θα δούμε να μεγαλώνει η δυστυχία, που όπως και να το κάνουμε, θα γίνει και δική σας.
Εμείς, κι αν δυναμώσει, δεν έχουμε ανάγκη. Αντέχουμε! Γνωριζόμαστε μαζί της και δέσαμε μεγάλα κομμάτια της ζωής μας
Εσείς, τι θα κάνετε όταν μια μέρα σας χτυπήσει την πόρτα; Θα φροντίσετε να φυλάξετε άραγε τα παιδιά σας; Μέσα απ’ αυτό το σύμπλεγμα θα μπορέσουν να οδηγήσουν τα έθνη, πού; Στο εδώλιο ή στην ανομία; Στη συνύπαρξη ή στην ανυπαρξία; Είμαστ’ εμείς, που βγάζαμε και βγάζουμε τους λόγους προσπαθώντας να σας δείξουμε πως, πέρα απ’ το μίσος και τα πάθη, υπάρχουν μεγαλύτερες αξίες που αξίζει κανείς να ζει και να μάχεται: της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων και της ειρήνης …. Λοιπόν; Είμαστ’ εμείς αυτοί, έτσι μας λένε, οι απαισιόδοξοι, οι ψεύτες, οι ταραχοποιοί και οι εγωιστές! Είμαστ’ εμείς που θέλουμε να χαθεί η ισορροπία του Πλανήτη μας; Είμαστ’ εμείς, που θα μπορέσουμε μέσα απ’ τις δηλητηριασμένες ανάπνες μας να φαρμακώσουμε τη φύση; Είμαστ’ εμείς, με τα ροζιασμένα και αφυδατωμένα χέρια μας, με χωνεμένα στομάχια, με δηλητηριασμένα πνευμόνια και σκότια,
με γερτές πλάτες και καμπούρες, με όραση που όλο χάνεται και μ ’ακοή όπου ηχούν τα σφυριά και τ’ αμόνια απ’ τα χυτήρια και τα χαλυβουργεία, με ψυχολογικές αποσυνθέσεις που δεχόμαστε από τις ληστρικές επιδρομές στα φτωχά μας ταμεία, εμείς είμαστε αυτοί, που θα γκρεμίσουμε τον ήλιο; Μα, τα σημάδια της φύσης, τα σημάδια του κόσμου κι αυτά της ζωής αν τα φτιάχναμε εμείς, δε θα λέγαμε κι ούτε θα έδειχνε πως τούτο το σήμερα δε μοιάζει σαν χτες ή προχτές, δε μοιάζει σαν αύριο ή σαν ένα αύριο, που όταν θα ρίχνει βροχή, όταν θα βγαίνει ο ήλιος, όταν θα τρέχει τ’ αγέρι, όταν θα βγαίνει η σελήνη συντροφιά με τ’ αστέρια και όταν ακόμα θ’ ακούμε και του λύκου φωνή, που δεν θα ’ναι
δικιά του κι ούτε θα μοιάζει δικιά του, μα θα σκούζει παράξενα, όταν θα διαιωνίζεται στους αιθέρες η Μοίρα της Φύσης κι αυτής τη Ζωής! Και τολμούμε να πούμε, όταν βλέπουμε ότι φτάνουν παλιά σύννεφα που δε φέρνουν νερά, που δε φέρνουν θαμπή, που δεν φέρνουν της νύχτας σκοτάδια κι αυτά της βροχής, μα που διώχνουν αργά τα σημάδια της μέρας και αυτά του φωτός και μαυρίζουν με πίσσα των ανθρώπων ορίζοντα με πινέλα της γης, με πινέλα οργής και
ντροπής
Γίναμε οι βετεράνοι τούτης της γης με γαλόνια και αστέρια πάνω στους ώμους μας πολλά και βαριά Μα σε λαούς και φυλές, τους προσφέραμε εμείς τόπους λιτούς στις δικές μας καρδιές Κι ας δεχτήκαμε πάνω μας την οργή των κυμάτων, την οργή των βροντών, την οργή των αστραπών
Και την άμμο κρατούμε εμείς, που κυλάει αργά και σκεπάζει τους κάμπους και κρατά τη ζωή… Λοιπόν, αγαπητές φίλες και φίλοι. Είμαστ’ εμείς που τραγουδώντας και συντροφεύοντας το Λόγο μέσα από τη Διασπορά σας είπαμε ποιοι είμαστε: Εμείς οι Έλληνες της Διασποράς, εμείς που υπάρχουμε ως Έλληνες
μιας δεύτερης Πατρίδας, που τα σύνορά της απλώνονται στις πέντε Ηπείρους, μιας έκτασης πολύ πιο μεγάλης από την Μητροπολιτική Ελλάδα.
Εμείς που ακόμα έχουμε την περηφάνια και το χάρισμα του λαλείν και γράφειν στη γλώσσα των προγόνων μας, έξω απ’ τα σύνορα της καθαυτού Ελληνικής επικράτειας, η πείρα μάς έχει διδάξει μέχρι σήμερα, ότι για ν’ ακουστεί η φωνή της ύπαρξής μας, για να παραδεχτεί η μητρόπολη, ότι και κάπου
αλλού μακριά, χαμένοι στην οικουμενική παγκοσμιότητα, λαλούν Ελληνικά, για ν’ αφυπνιστεί η επίσημος Ελλάς, υπάρχει μόνο μια οδός. Η οδός της ισχύος, δια μέσω της Ένωσης όλων των Ελλήνων της Διασποράς. Ας αρχίσουμε λοιπόν την Ένωση μ’ εμάς που έχουμε το μικρόβιο της ανικανοποίητης σκέψης, μ’ εμάς που αποτυπώνουμε στο χαρτί τις σκέψεις μας, μ’ εμάς που αγαπάμε την Ελληνική Γλώσσα, την Ελλάδα. Μ’ εμάς που έχουμε
ζήσει στο πετσί μας την ανυπαρξία του ένστικτου μητρικής υποστήριξης, θαλπωρής και αγάπης, εμείς που έχουμε νιώσει την αδιαφορία των ιθυνόντων και τις κοροϊδευτικές θωπείες στην πλάτη. Ας σπείρουμε τον σπόρο της Ένωσης, της αγάπης και ομόνοιας μεταξύ μας. Ας υψώσουμε τη φωνή μας, μια
φωνή ισχύος από τα πέρατα του κόσμου. Όχι κλάματα, όχι μεμψιμοιρίες, όχι ζητιανιά. Τότε μόνο θ’ ακουστεί η φωνή μας, τότε μόνο θα σεβαστούν τις σκέψεις μας, τους σκοπούς μας, το πιστεύω μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τότε μόνο θα θελήσουν να μάθουν για εμάς, να διαβάζουν τα πονήματά μας, και ίσως να
παραδειγματιστούν από την άλλη, τη μεγάλη Ελλάδα των Πέντε Ηπείρων, την πολιτικά εννοούμενη δεξαμενή πλούτου και εκμετάλλευσης . Αγαπητοί φίλοι συμπολίτες. Δε θα σας κρατήσω πολύ ακόμα, και σας ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας. Το Λόγο μέσα από τη Διασπορά, όπως εμείς τον πλάθαμε και τον πλάθουμε, προσπάθησα να μεταφέρω ένα μέρος του
και να σας το καταθέσω. Και αυτόν το Λόγο τον έχει ως σταυρό ολόκληρος ο Ελληνισμός των Πέντε Ηπείρων. Αυτός ο Λόγος ενωμένος μπορεί να κάνει θαύματα:
και τον αφελληνισμό ν’ αποτρέψει, και τη νέα γενιά να σώσει και όσοι τον πολεμούν να τους αφοπλίσει. Μη φτάσουμε και πούμε το Λόγο «Κοινωνικό Επαναστάτη». Ας σταματήσουμε όμως τον στραγγαλισμό του.
Εν κατακλείδι σας παραθέτω σύντομα αποσπάσματα μιας πρόσφατης εργασίας:
«Δεν είναι λίγες οι αναφορές μας πάνω σε ποικίλα θέματα της Διασποράς. Και δεν είναι λίγες οι φορές που επισημάναμε, όχι μόνο τις εστίες των προβλημάτων αλλά και τη γέννησή τους. Ιδιαίτερα σε θέματα, όπως της Ελληνικής
Γλώσσας και την ανάπηρη ή ελλιπή, αν θέλετε, εκπαίδευσή της, του σταδιακού αλλά σταθερού αφελληνισμού και του αποκλεισμού ή περιθωριοποίηση των Λογοτεχνικών, Ποιητικών, Θεατρικών και άλλων κειμένων που πρεσβεύουν τον Ελληνικό Πολιτισμό ανά της γη. Ως Έλληνες της Διασποράς που τολμούμε να έχουμε λόγο, προβάλλουμε το Λόγο και τον επιστρατεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε δίνοντας την πρέπουσα χροιά μέσα από τα σταυροδρόμια της Διασποράς προς κάθε
κατεύθυνση. Με σύνθημά μας «Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς ενωθείτε» απευθυνθήκαμε και απευθυνόμαστε σε κάθε Έλληνα ανά τη γης και λέμε συνεχώς ότι, όσα συμβαίνουν σήμερα στον πολύπαθο Ελληνισμό, συμβαίνουν διότι οι δυνάμεις του «κακού»,
δυνάμεις επίγειες, «πνευματικές» και «δημοκρατικές», «φωτισμένες» από επίγειο δαιμόνιο, ανέκαθεν ξεσπάθωναν ενάντια στον πολιτισμό καθιστώντας υπό διωγμό τις Τέχνες και ιδιαίτερα την Λογοτεχνία. Ο Λόγος, όπως αυτός εκφράζεται γραπτά ή προφορικά από υγιή στόματα και φωτισμένο νου, φωτίζει, δημιουργεί και διαμορφώνει το πνεύμα του ανθρώπου για να το οδηγεί σε σωστές κατευθυντήριες
αποφάσεις, με σκοπό την πρόοδο και την ευημερία, την ειρήνη, την αγάπη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς. Είναι αυτός που από τη φύση του δικάζει και καταδικάζει, ανδρώνει και προικίζει τον άνθρωπο για να μπορεί, ο άνθρωπος, επαξίως να διεκδικεί τον τίτλο του. Είναι αυτός που τον
συναντούσαμε και τον συναντούμε, τον ακούγαμε και τον ακούμε στις πλατείες και στα χωριά, στις αίθουσες δικαστηρίων και στα σχολειά, στις εποχές των σπασμένων πετρών και στα σκότη, παντού και πάντα να κυνηγιέται, να συλλαμβάνεται και να εκτοπίζεται ανάλογα από το «παράπτωμά» του. Αυτός
που λέγεται ΛΟΓΟΣ και ξεμύτισε, μέσα από ένα κιτρινισμένο βιβλίο, ποδοπατήθηκε, κυνηγήθηκε και κάηκε από διάφορες συμμορίες βαρβάρων που προσπάθησαν να τον στραγγαλίσουν και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν. Αυτόν το Λόγο ταχτήκαμε να υπηρετήσουμε… «Λόγος που ’μεινε Νιος,
πανάκριβο μνημείο
Για να θυμίζει με τα πλούτια του το δικό του Κάλλος Που ξεπερνά όλων των ήλιων θάμπος
Μοιάζει σα να μην πέρασε απάνω του ο χρόνος
Μήτε τον τρόμο να δείχνει στη ματιά…
Όταν τον έφεραν μπροστά, γελούσε…. Μα το χαμόγελό του δεν έπαψε να λάμπει
Κι οι λιογάλανες λαμπήθρες του φαίνονται καθαρά
Μέχρι και της καρδιάς τους χτύπους του ακούω Όταν στον ύπνο μου φορές πολλές
Πα στα κλειστά μου μάτια μια κρούστα μένει Σαν του αποβροχάρη Μάρτη η αύρα, η πνοή και η λαλιά…»
Όλοι γνωρίζουμε πως ο λόγος, είτε μέσα από κάθε είδους γραπτά κείμενα, είτε μέσα από πίνακες ζωγραφικής, ή οποιοδήποτε άλλο έργο, όταν «ενοχλεί», αποτελεί για τα κατεστημένα, πολιτικά και
θρησκευτικά, τον υπ’ αριθμό ένα κοινό εχθρό! Οι κατασταλτικές μηχανές απόχτησαν ακραίες διαστάσεις ιδιαίτερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, και φτάνουν στις μέρες μας, έχοντας σαν ηλίθιο μοντέλο το σημερινό έκτρωμα μιας διεθνούς υποκουλτούρας. Όλες οι Τέχνες στο σύνολο
έχουν βραχυκυκλωθεί και απολέσει την αίγλη και το σμάλτο τους. Στα μοντέρνα παζάρια θα βρούμε το Λόγο άλλοτε παραλλαγμένο να βγαίνει από μεγαλόστομα χείλη ακατάλληλα και επικίνδυνα, άλλοτε φορτωμένο με πολιτικά ψεγάδια και παραπλανητικές ασχήμιες, έτσι που ν’ αποκτά αρνητικά
μεγαλύτερη δύναμη και να συμβάλει στο μόνιμο διωγμό του, στην αργή και μεθοδευμένη καταστροφή και αυτοκαταστροφή του. Ο Λόγος δε γεννήθηκε σε μια και μόνο συγκεκριμένη εποχή. Παρουσιάστηκε πιο δυναμικός και διατράνωσε το μπόι του κατά το πέρασμά του αιώνα. Ανάστημα που βαφτίζεται στα πάθια του λαού μας, που
συγκρούεται με τους διάφορους επιδρομείς (μικρασιατική καταστροφή, Β` Π. Π., Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος Πόλεμος), που άφησε ορφανά και γέννησε μια μετανάστευση της οποίας το τίμημα πληρώνει σήμερα ο απανταχού Ελληνισμός, εφτάχρονη δικτατορία, Πολυτεχνείο και Κυπριακό και άλλα πολλά.
Αυτός ο Λόγος που άντρωσε το Λαό και έγραψε Ιστορία, γαλουχήθηκε απ’ τα φωτεινά μηνύματα των μεγάλων οραματιστών, όπως παράδειγμα του Ρήγα Βελεστινλή που είπε:
«Ξυπνάτε τέκνα κι ήρθε η ώρα…» καθώς και άλλων πολλών. Και τα μηνύματα πληθαίνουν ως κόκκοι της άμμου και ο Λόγος μπροστάρης στα δρώμενα των Ελληνικών παθών γράφει και καταγράφει τη σύγχρονη Ιστορία. Αυτόν το Λόγο υποστηρίζουμε κι εμείς χαϊδεύοντας με ευλάβεια τη γοητεία του και το κάλλος και όχι τ’ αφτιά μερικών μεγαλόστομων κωφάλαλων, που άλλοι παριστάνουν τους «πρεσβευτές» και άλλοι τους «σωτήρες». Με
το πνεύμα αυτού του Λόγου ποτίσαμε κι εμείς οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς τα δικά μας κείμενα, και δε μας παρέχεται η πολυτέλεια να μείνουνε στην αφάνεια, ούτε στις υποσχέσεις κι ούτε στα διάφορα χαϊδέματα. Στα σχολειά μας είναι η θέση των έργων μας. Αγαπητοί συμπολίτες, αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπητοί σύνεδροι, αγαπητέ πρόεδρε. Όταν επαναλαμβάνεται η Ιστορία με προδιαγραφές όπως οι
παραπάνω που σας ανέλυσα, δεν είναι θέλημα της μοίρας ή γραφτό. Γι αυτό κλείνοντας επιτρέψτε μου να επαναλάβω: «Ξυπνήστε τέκνα και ήλθε η ώρα. Ξυπνήστε όλα τρέξατε τώρα, και ήλθε ο δείπνος ο Μυστικός» Γερμανία,
Αύγουστος 2002
|
Τελευταία ενημέρωση 26 Αυγούστου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
