|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Ιδεολογικά |
||||||
|
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
το δόγμα Μπους, «με μας ή με την τρομοκρατία», και το συγκεκριμενοποιεί για τις δικές της ανάγκες, σε μια διαφορετική, άκρως ιδεολογική παραλλαγή. Το δόγμα που λανσάρουν οι Σημίτης - Χρυσοχοϊδης είναι: «με την αστική δημοκρατία ή με την τρομοκρατία». Η επίθεση των κυρίαρχων κύκλων, της κυβέρνησης, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Νέας Τάξης και όλων των μηχανισμών του κράτους έχει πολλαπλούς στόχους. Επιδιώκουν το μαζικό εκφοβισμό της κοινωνίας, των εργαζομένων και της νεολαίας, κάτω από το μοτίβο «μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η ΕΛΑΣ». Με το νέο δόγμα Σημίτη, «ασφάλεια για τον πολίτη», προσπαθούν να επιβάλουν ένα καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας, αστυνομικής αυθαιρεσίας και γενικευμένου χαφιεδισμού, κατά τα πρότυπα των 8 εκατομμυρίων χαφιέδων στις ΗΠΑ και των πληρωμένων προβοκατόρων της Ευρωπόλ. Παράλληλα, επιχειρούν να εξαγνίσουν και να καθαγιάσουν όλες τις βρόμικες μυστικές υπηρεσίες, από την ΚΥΠ και την ΕΥΠ, την Ιντέλιτζενς Σέρβις και τη Σκότλαντ Γιαρντ, μέχρι το FBI και τη CIA, που ευθύνονται για σωρεία εγκλημάτων και ποταμούς αίματος, από τις νάρκες του Γοργοπόταμου και τις «ορφανές βόμβες» μέχρι την επιβολή της χούντας και του πραξικοπήματος στην Κύπρο. Με περισσή σπουδή εφαρμόζουν τον εφιαλτικό τρομονόμο των 8 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και των 12 της ΝΔ, ενώ προωθούν με ταχύτητα την υπερψήφιση του ακόμη πιο εφιαλτικού ευρωτρομονόμου. Με πολύπλευρες ενέργειες επιχειρούν να κάμψουν, να βγάλουν μονίμως «παράνομες και καταχρηστικές» τις αναπτυσσόμενες εργατικές αντιστάσεις και κυρίως την ανατρεπτική τους πτέρυγα, μπροστά στην αντεργατική πολιτική, τα ναυάγια και τις δολοφονίες εργατών στους χώρους δουλειάς, στη νέα λιτότητα, ακρίβεια, φτώχεια και ανεργία της ΟΝΕ και του ευρώ. Το ίδιο επιχειρούν να χτυπήσουν και το κίνημα κατά της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής «παγκοσμιοποίησης» και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα τις ελπιδοφόρες ανατρεπτικές του τάσεις, ενόψει μάλιστα της συνόδου κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούνη του 2003. Η προσπάθεια χτυπήματος δεν αφήνει φυσικά απέξω, τον εξαιρετικά ανησυχητικό για τους κυρίαρχους κύκλους και διευρυνόμενο αντιαμερικανισμό, με ξεχωριστή επιμονή εναντίον των βαθύτερων αντικαπιταλιστικών του τάσεων. Σημαντική πλευρά αυτής της συντονισμένης επίθεσης είναι η γενικότερη επιδίωξη να πάρουν ρεβάνς από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την αληθινή 17 Νοέμβρη, και τον αντιδικτατορικό αγώνα, από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και τα Ιουλιανά του 65' να ξαναγράψουν ακόμα πιο αντιδραστικά και για δεύτερη φορά την Ιστορία, σύμφωνα με τις αντιμαρξιστικές και αντικομμουνιστικές συνταγές του Στέλιου Ράμφου. Όλοι οι παραπάνω στόχοι εντάσσονται και υποτάσσονται σε δύο, στρατηγικού χαρακτήρα επιδιώξεις, που διαπλέκονται μεταξύ τους: Η πρώτη επιδίωξη είναι η συνολική, αντιδραστική μετάλλαξη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, ο μετασχηματισμός και η βαθύτερη διασύνδεση ανάμεσα στην αστυνομία, το στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες, το δικαστικό σύστημα, τα ΜΜΕ, τους αστικούς θεσμούς και το πολιτικό και ιδεολογικό προσωπικό, με στόχο τη θωράκιση και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος μπροστά στις επερχόμενες εργατικές και κοινωνικές εκρήξεις. Όρος και προϋπόθεση για αυτή την επιδίωξη είναι η πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική εξουδετέρωση πρωτίστως της επαναστατικής Αριστεράς, μέσω μιας ισχυρής, συνολικής πίεσης για να αποκηρύξει την ουσία της, τον πυρήνα της ύπαρξής της, δηλαδή τον εργατικό επαναστατικό αγώνα για το μετασχηματισμό της κοινωνίας, τη μετωπική πρακτική και το κομμουνιστικό της πρόγραμμα, που μπορούν να εμπνεύσουν, να οργανώσουν και να συνειδητοποιήσουν τις μελλοντικές εργατικές εκρήξεις. Μέσα από αυτή την πίεση, οι αντιδραστικοί κύκλοι επιχειρούν παράλληλα και ταυτόχρονα να μειώσουν καθοριστικά την επιρροή συνολικά της Αριστεράς και να ενισχύσουν τις πιο συμβιβαστικές, διαχειριστικές και φιλοαστικές δυνάμεις μέσα σε αυτή. Ως μέσο αυτής της πίεσης χρησιμοποιούν τη συνειδητή προσπάθεια αυθαίρετου συσχετισμού και συκοφαντικής ταύτισης της Αριστεράς γενικά, και ειδικά της επαναστατικής, με την ατομική βία και τρομοκρατία. Η δράση, «σύλληψη» και «αυθόρμητη» παράδοση της «17 Νοέμβρη» προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στο έργο των αντιπάλων μας και υπονομεύει άμεσα τις προσπάθειες της επαναστατικής Αριστεράς για την αντιμετώπιση και ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσης. Ο λόγος είναι ότι νομιμοποιεί την κρατική καταστολή εναντίον των κοινωνικών αγώνων και της Αριστεράς, δίνει άλλοθι στα αντιδραστικά μέτρα, βοηθά στην εφαρμογή του τρομονόμου και μάλιστα των πιο αποκρουστικών διατάξεών του, όπως της συνεργασίας με τις διωκτικές αρχές και της κατάδοσης. Η ατομική βία και τρομοκρατία είναι, όπως αποδείχτηκε εδώ και 27 χρόνια, αναποτελεσματική, τυχοδιωκτική και αδιέξοδη. Οδηγεί στην παθητικοποίηση του εργάτη και του νέου, αποτελεί ένα ιδιόμορφο «κοινωνικό και πολιτικό ναρκωτικό». Η πραξικοπηματική, ερήμην της εργατικής τάξης δράση της, δίκην αυτόκλητου τιμωρού και σωτήρα, είναι απολύτως ανταγωνιστική με την ιδέα και πρακτική της εργατικής δημοκρατίας στο περιεχόμενο και τις μορφές της. Μεγαλύτερη απόδειξη από τον τρόπο οργάνωσης, στρατολόγησης, δομής, λειτουργίας, οικονομικού προσπορισμού, σύλληψης, παράδοσης, συνεργασίας και ενδεχόμενης συναλλαγής της «17 Νοέμβρη», δεν υπάρχει. Ταυτόχρονα, λόγω ακριβώς του συνωμοτισμού, που είναι η καθοριστική πλευρά στη συγκρότηση των οργανώσεων ατομικής τρομοκρατίας, αυτές αποτελούν το πιο πρόσφορο πεδίο παρέμβασης, διείσδυσης και διάβρωσης από τις μυστικές υπηρεσίες του κράτους και άρα χειραγώγησης της δράσης τους. Συνεπώς, η ατομική βία και τρομοκρατία γενικά και ειδικά οι οργανώσεις τύπου «17 Νοέμβρη» είναι ανταγωνιστικές και όχι συναγωνιστικές με τον εργατικό επαναστατικό αγώνα, εχθρικές στην ιδέα και πρακτική του αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου. Επίσης, βρίσκονται απέναντι από το απελευθερωτικό κομμουνιστικό πρόγραμμα, τον πολιτισμό και την ηθική της επαναστατικής Αριστεράς. Το κοινωνικό ρεύμα της αυθόρμητης μικροαστικής ή και εργατικής ατομικής αντίδρασης, ακόμα και της ατομικής βίας, γεννιέται και ανατροφοδοτείται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τις κρίσεις του, από την κοινωνική και πολιτική καταπίεση, την εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα των πολέμων, τον κυνισμό και τη λαιμαργία του κέρδους, την ευτέλεια του πολιτισμού των τηλεσκουπιδιών. Αλλά και από την ίδια την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Μόνο το 1992 στις ΗΠΑ, σημειώθηκαν 110.000 πράξεις βίας σε χώρους δουλειάς και 750 δολοφονίες εργοδοτικών στελεχών. Τροφοδοτείται και από τις μεγάλες πολιτικές κρίσεις, όπως η ήττα του γαλλικού Μάη, η κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, η χρεοκοπία των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, η κρίση της διαχειριστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς αλλά και από τις ανεπάρκειες και αδυναμίες της επαναστατικής Αριστεράς. Πάνω σε αυτό το κοινωνικό ρεύμα επιδρούν ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα αλλά και οργανώσεις, για να το μετασχηματίσουν, να το οργανώσουν ή να το καθηλώσουν στα όρια του συστήματος, να το υποτάξουν ακόμη και να το οικειοποιηθούν. Το ΚΚΕ, λόγω της γενικότερης φυσιογνωμίας του, αποφεύγει να αναλύσει τις αιτίες που το γεννούν και αδυνατεί να επιδράσει πάνω του για να το μετασχηματίσει σε αντικαπιταλιστική και επαναστατική κατεύθυνση. Ενώ με τη ρεφορμιστική αντιμονοπωλιακή και διαταξική πολιτική πρακτική και στρατηγική του το ανατροφοδοτεί. Ο Συνασπισμός, με τη γενικότερη διαχειριστική λογική του, την υποταγή στις βασικές επιλογές της ΕΕ και της Νέας Τάξης και το φιλοκυβερνητισμό του, υποβαθμίζει συνειδητά το αντικυβερνητικό και αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της πάλης κατά της κρατικής τρομοκρατίας. Υποβαθμίζει και εκφυλίζει το αναγκαίο μέτωπο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών ελευθεριών στο ελάχιστο σημείο της «υπεράσπισης των συνταγματικών δικαιωμάτων», της «δίκαιης δίκης» και των ατομικών δικαιωμάτων των κατηγορουμένων. Την ίδια ακριβώς επιζήμια τακτική ακολουθούν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που κινούνται δορυφορικά γύρω από το ΣΥΝ ή και συμμετέχουν στο αντινεοφιλελεύθερο διαχειριστικό του μέτωπο. Απέναντι στην τρομοκρατία κυβέρνησης, ΕΕ, Νέας Τάξης και κεφαλαίου, η επαναστατική και κομμουνιστική Αριστερά προτείνει ως άμεση απάντηση τη δημιουργία ενός μόνιμου και σταθερού μετώπου υπεράσπισης και διεύρυνσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών της εποχής μας. Απέναντι στην αντεργατική πολιτική κυβέρνησης και ΝΔ, ενισχύει τους εργατικούς ταξικούς αγώνες για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Μέσα από την εξαιρετικά κρίσιμη και συνολική μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών της 13ης Οκτωβρίου, η επαναστατική Αριστερά παλεύει για τη δημιουργία ενός πόλου της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ως πραγματικού αντίπαλου δέους και δύναμης ανατροπής της κυβέρνησης και της αντιδραστικής πολιτικής από τα κάτω και τα αριστερά. Προωθεί το συνεχή επαναστατικό αγώνα και το αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο μέχρι την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία, μέχρι τη συνολική και καθολική κομμουνιστική απελευθέρωση.
2 3/09/2002
|
|
||||
