"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"

Άρθρα και απόψεις

  

 

Αρχείο

 

 

 

 

 

 

Τελευταία ενημέρωση

02 Οκτωβρίου, 2002


FORUM

Ελάτε να τα πούμε


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το ποδόσφαιρο υπό στυγνή δικτατορία

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

Mε το χονδροειδές «χιούμορ» που τον διέπει, ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε «κατευοδώσει» τους ποδοσφαιριστές της Σκουάντρα Αντζούρα, πριν αναχωρήσουν για το πρόσφατο Μουντιάλ της Ασίας, ως εξής: «Αν δεν κερδίσετε το τρόπαιο, καλύτερα να μην επιστρέψετε στην πατρίδα. Θα περιμένει τον καθένα σας μια μπάλα σιδερένια, θα τη φορέσετε στο πόδι με αλυσίδα». Μεταξύ αστείου και σοβαρού, μεταφορικού και κυριολεκτικού, ο Μπερλουσκόνι

μπορεί να νιώθει διεθνώς δικαιωμένος! Τα απίστευτα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» που επιβάλλονται πλέον στο ποδόσφαιρο υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια μιας απλώς «πειθαρχημένης» τάξης πραγμάτων και αρχίζουν έντονα να θυμίζουν ήθη κάτεργου (έστω και χρυσού, πολυτελείας). Όταν οι ιθύνοντες της πλέον εμπορικής ομάδας της υφηλίου, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σκέφτονται σοβαρά να απαγορεύσουν στους παίκτες να εκδίδουν αυτοβιογραφίες, όταν η FIFA, η Διεθνής Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία, θεσπίζει κυρώσεις σε βάρος όσων ποδοσφαιριστών πανηγυρίζουν την επίτευξη ενός τέρματος επιδεικνύοντας κάποιο μήνυμα, το οποίο αναγράφεται στο μπλουζάκι που φορούν κάτω από τη φανέλα τους σαν φαντάροι που υπέπεσαν στο παράπτωμα της «παραποίησης στολής» ε, τότε Τότε είναι προφανές ότι το πλέον αγαπημένο, παγκοσμίως, άθλημα υφίσταται το «σκληρό μαρκάρισμα» των κωδίκων της μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 εποχής

«Τα πάντα απαγορεύονται πλέον στο ποδόσφαιρο», σχολίασε μελαγχολικά προ ημερών ο Αρσέν Βενγκέρ, ο γάλλος τεχνικός της αγγλικής Αρσεναλ. Και πρόσθεσε: «Συμφωνώ με αρκετούς από τους περιορισμούς που έχουν εισαχθεί στο διεθνές ποδόσφαιρο, αλλά ο αυθόρμητος πανηγυρισμός είναι μέρος του παιχνιδιού και δεν πρέπει να εξαλειφθεί». Ο Βενγκέρ είναι προβληματισμένος, αλλά και ανακουφισμένος! Ο γάλλος επιθετικός της ομάδας Τιερί Ανρί, αυτός ο οποίος έδωσε την αφορμή για την αναζωπύρωση της σχετικής συζήτησης στη Βρετανία διαπράττοντας στις 10 Σεπτεμβρίου την «παραποίηση στολής» στον αγώνα εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι, τελικά δεν τιμωρήθηκε με αποκλεισμό μιας ή δύο αγωνιστικών. Η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, φοβούμενη πιθανές αντιδράσεις, αρκέστηκε σε γραπτές συστάσεις προς τον ποδοσφαιριστή αναστέλλοντας την ποινή. Από τον περασμένο Μάρτιο η FIFA εισήγαγε τη σχετική απαγόρευση ορίζοντας και τις συνακόλουθες ποινές. Ποιο ακριβώς ήταν το «έγκλημα» του Ανρί, όταν πέτυχε γκολ; Σήκωσε τη φανέλα και άφησε να φανεί αφιέρωση στη νεογέννητη κόρη μιας φίλης του, της Σαρλίν Σπιτέρι, τραγουδίστριας του συγκροτήματος Τέξας. Αυτό ήταν όλο! Βέβαια η FIFA, πριν αποφασίσει και διατάξει, έλαβε υπόψη πολλά ακόμη και πολύ πιο ενοχλητικά δεδομένα της «δικογραφίας» που συνοδεύει τον κατηγορούμενο «μπλουζάκι κάτω από τη φανέλα». Η προϊστορία των μηνυμάτων που επιδεικνύονται με αυτόν τον τρόπο στους θεατές δεν άφηνε περιθώρια για δισταγμούς στην «αξιότιμη» FIFA του εκλαμπρότατου Γιόζεφ Μπλάτερ. Με αυτόν τον τρόπο πριν από λίγα χρόνια ο διάσημος επιθετικός Φάουλερ τότε αγωνιζόταν στη Λίβερπουλ ζητούσε «αλληλεγγύη στους απεργούς ναυτεργάτες» (η αγγλική ομοσπονδία λύσσαξε, μέχρι και τη «ρετσινιά» του πρεζάκια του φόρτωσαν!). Το ίδιο ακριβώς έκανε πρόσφατα ο αργεντινός Σορίν, ζητώντας συμπαράσταση για τους εκπαιδευτικούς διαδηλωτές της πατρίδας του. Στο ενδιάμεσο, όταν άρχιζε η επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, παράγοντες αρκετών ιταλικών ομάδων προειδοποίησαν όσους Σέρβους ή και γηγενείς σκέφτονταν να εκπέμψουν κάποιο «μήνυμα της μπλούζας» να μην το αποτολμήσουν, εκτός εάν δεν τους ενοχλούσε η προοπτική να καταστραφεί η καριέρα τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις απαγορεύθηκε ακόμη και το μαύρο περιβραχιόνιο, σε ένδειξη πένθους για τους νεκρούς αμάχους στη Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο. Χρειάζεται άραγε να αντιδιαστείλει κανείς εκείνη την επίδειξη κτηνώδους παχυδερμίας έναντι των νεκρών βαλκάνιων προς την περσινή με εντολή της ΟΥΕΦΑ υποχρεωτική τήρηση ενός λεπτού σιγής σε όλα τα γήπεδα, στα οποία διεξάγονταν αγώνες ευρωπαϊκών διοργανώσεων, μετά την 11η Σεπτεμβρίου; Χρειάζεται μήπως, αφού σταθήκαμε στην Ιταλία, να αντιδιαστείλουμε το δόγμα της FIFA «καμία άποψη, καμία θέση, κανένα μήνυμα», προς εκείνη την ενέργεια του ιδιοκτήτη της Φίατ και της Γιουβέντους, Ανιέλι, να υποχρεώσει τους παίκτες της ομάδας να εμφανιστούν με μαύρα περιβραχιόνια όταν πέθανε ο φίλος του βασιλιάς Βιτόριο Εμανουέλε; Ούτως ή άλλως τα συμπεράσματα είναι προφανή

Θα ήταν όμως λάθος να εκληφθεί ο εν λόγω καθολικός εξοβελισμός των «μηνυμάτων της μπλούζας» μόνο ως γενική ασφαλιστική δικλείδα, η οποία αποσκοπεί απλώς στην πρόληψη των διαμαρτυριών οσάκις «καταστέλλονται» τα πολιτικώς ενοχλητικά «τι σερτ». Όχι, δεν απαγορεύονται τα πάντα (ακόμη και τα μηνύματα αγάπης και τρυφερότητας προς κάποια πρόσωπα, ακόμη και οι εκδηλώσεις θρησκευτικής πίστης κάτι που συνηθίζουν οι βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές), μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθούν οι αφορισμοί σε βάρος των επώδυνων και επάρατων διακοινώσεων, όπως εκείνες του Φάουλερ και του Σορίν. Προφανώς επιδιώκεται επιπλέον κάτι βαθύτερο: ο επίσημος υποβιβασμός των ποδοσφαιριστών σε άβουλα στρατιωτάκια, ο ευνουχισμός των ιδιοτήτων τους στα επίπεδα του απλού «περιουσιακού στοιχείου». Οτιδήποτε δεν αφορά τις αμιγώς ποδοσφαιρικές επιδόσεις και ικανότητές τους, ή τουλάχιστον κάποιες καινοτομίες εμπορικά αξιοποιήσιμες (ας πούμε οι μόδες που λανσάρει ο Μπέκαμ με τις κομμώσεις του), οτιδήποτε παραπέμπει ευθέως σε άποψη, κρίση, σε ουσιώδη στοιχεία της προσωπικότητας, κηρύσσεται ανάξιο να φανεί. Ποιος είπε, μάλιστα, ότι τούτη η «λογοκρισία» αφορά μόνο τα όρια του γηπέδου και τα ενενήντα λεπτά της διάρκειας ενός αγώνα; Αν κάποιος ερευνητής θελήσει να ανακαλύψει πότε για τελευταία φορά απαγορεύθηκε στην Ευρώπη σε ελεύθερους(;) πολίτες να εκδίδουν βιβλία και δη αυτοβιογραφίες, ίσως δεν χρειαστεί να ανατρέξει στην προ Γαλλικής Επανάστασης εποχή: σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, εδώ και μία εβδομάδα σκέφτεται στα σοβαρά να επιβάλει αυτή την εξωφρενική απαγόρευση η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Οι ιθύνοντες της ομάδας περισσότερο όλων ο τεχνικός Φέργκιουσον εξοργίστηκαν με την αυτοβιογραφία του ιρλανδού άσου της ομάδας Ρόι Κιν. Γιατί ακριβώς; Για δύο λόγους: πρώτον, ο Ρόι «τόλμησε» να εκθέσει τις διαφωνίες που είχε κατά καιρούς με προπονητές της Εθνικής Ιρλανδίας όπως ο Τζάκι Τσάρλτον και ο Μικ Μακάρθι. Δεύτερον, είχε την ευθύτητα να παραδεχθεί ότι ήταν σκόπιμα σκληρό το πολυσυζητημένο «μαρκάρισμα» που έκανε τον περασμένο Απρίλιο, σε βάρος του αντιπάλου του Αλφι Χάαλαντ (της Μάντσεστερ Σίτι). Αμφότερα εγκλήματα καθοσιώσεως! Σε έναν κόσμο που διοικείται με άτεγκτους κανόνες στρατιωτικούς (κι ο ποδοσφαιρικός κόσμος προς τα εκεί ρυμουλκείται, αν δεν έφθασε ήδη), είναι αδιανόητη η αμφισβήτηση της αυθεντίας των «μεσσιών». Η κριτική σε βάρος των «στρατηγών» ρίπτεται στην πυρά, ακόμη κι όταν διατυπώνεται δημόσια ως ανάμνηση, ετεροχρονισμένα, και όχι την ώρα της μάχης, κατά την οποία θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως στοιχείο που πλήττει την αποτελεσματικότητα του «στρατεύματος». Θέμα αρχής προφανώς, εξ ου και η «ευαισθησία» του Φέργκιουσαν για άλλους τεχνικούς Αλλά εάν η άποψη ενός παίκτη για τους κατά καιρούς προπονητές του συνιστά «ανταρσία», γιατί να μην είναι «προδοσία», «αυτοκτονία» ή «ηλιθιότητα» η ειλικρίνεια με την οποία ομολογεί ένα αντιαθλητικό χτύπημά του σε βάρος αντιπάλου; (Αλλωστε οι ομάδες των ειλικρινών παικτών έχουν να αντιμετωπίσουν και τους τρίτους περισσότερα για αυτό στο κείμενο που ακολουθεί). Ιδού λοιπόν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσανατολίζεται στην απαγόρευση της έκδοσης αυτοβιογραφιών εκ μέρους των ποδοσφαιριστών της! Ας μην αναρωτηθεί κανείς εάν αυτό πρακτικά μπορεί να επιβληθεί, εάν στέκει από νομική άποψη κ.λπ. Τουλάχιστον όσοι παίκτες της έχουν ακόμη χρόνια καριέρας μπροστά τους, δεν θα ήθελαν επ ουδενί λόγω να περιέλθουν σε δυσμένεια, η οποία μπορεί να αποβεί και ολέθρια. Αλλωστε ο παραδειγματισμός έχει ήδη συντελεστεί: πριν από δύο χρόνια εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την ομάδα ο ολλανδός αμυντικός Σταμ. Ο Φέργκιουσον δεν συγχώρεσε το γεγονός ότι ο Σταμ, στη δική του αυτοβιογραφία, αποκάλυπτε ότι η Μάντσεστερ τον πλησίασε με τρόπο παράτυπο και παράνομο, για να επιτύχει τη μεταγραφή του από την ολλανδική Αϊτχόβεν. Χμμμ Αυτό το αδίκημα μάλλον προς «αποκάλυψη στρατιωτικών απορρήτων» φέρνει Όμως γενικά οι αυτοβιογραφίες έχουν τη δική τους ιστορία, στις πικρές ιστορίες των ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζονται περίπου όπως και εκείνοι οι τολμηροί αμερικανοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι βρέθηκαν χωρίς δουλειά την 12η Σεπτεμβρίου 2001, επειδή την 11η σχολίασαν απρεπώς το «κρυφτούλι» του Τζορτζ Μπους, από βάση σε βάση! Η Ιταλία «το χει τούμπανο» και ο προπονητής Τραπατόνι «κρυφό καμάρι» ότι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έμεινε εκτός «μουντιαλικής» αποστολής διότι στη δική του αυτοβιογραφία δεν «λιβάνιζε» κάθε άλλο παράγοντες και προπονητές

Όταν η ειλικρίνεια θεωρείται «προδοσία»

Ποιο στοιχείο συνδέει τους έλληνες ποδοσφαιριστές εν ενεργεία ο πρώτος, παλαίμαχος ο δεύτερος Γιαννακόπουλο και Μανωλά με τον άσο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ρόι Κίν; Και οι τρεις άκουσαν τα εξ αμάξης, επειδή είπαν το σχεδόν προφανές! Τώρα ο Κιν προκαλεί τη μήνιν των ιθυνόντων της ομάδας του, επειδή παραδέχθηκε ότι σκόπιμα χτύπησε τον αντίπαλό του Χάαρλαντ, τον περασμένο Απρίλιο. Η Μάντσεστερ δεν φοβάται μόνο ότι η ομολογία αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα την μελλοντική αυστηρότερη αντιμετώπιση του Κιν ίσως και άλλων παικτών της εκ μέρους των διαιτητών. Επιπλέον ανησυχεί μήπως η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία απευθύνει επίσημες κατηγορίες σε βάρος του Κιν, ο οποίος έτσι κινδυνεύει να τιμωρηθεί όταν επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους. Πόσοι άραγε πίστευαν ότι ο σκληροτράχηλος Ρόι δεν την έκανε εκουσίως την «κουτσουκέλα» του; Λίγοι μάλλον. Εδώ στην Ελλάδα, πέρσι, πόσοι θεωρούσαν ότι δίκαια ο Γιαννακόπουλος κέρδισε το πέναλτι, με το οποίο ο Ολυμπιακός νίκησε στο Αιγάλεω, πριν ο ίδιος ο παίκτης δηλώσει ότι το εκμαίευσε πονηρά και ζητήσει συγγνώμη από τους αντιπάλους του; Μάλλον κανείς τηλεόραση γαρ Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, πριν από λίγα χρόνια ήταν κοινό μυστικό ότι ο Στέλιος Μανωλάς χάρη στην υποκριτική του ικανότητα κέρδισε το πέναλτι, με το οποίο η ΑΕΚ επικράτησε της Λάρισας. Όλοι το ήξεραν, πριν το πει ο ίδιος ζητώντας, κι αυτός, συγγνώμη από διαιτητή και αντιπάλους. Όμως και στις δύο περιπτώσεις οι φιλαλήθεις παίκτες κινδύνευσαν να βρεθούν κατηγορούμενοι (από τις διάφορες απίθανες αθλητικές αρχές, «Επιτροπές Φιλάθλου Ιδιότητας» κ.λπ). Και εάν η δυσμένεια στην οποία περιέπεσαν στις ίδιες τους τις ομάδες ήταν βραχύβια και χωρίς οδυνηρές συνέπειες, αυτό μάλλον το οφείλουν στην ποδοσφαιρική τους αξία, στο γεγονός ότι θεωρούνταν πολύτιμες, σχεδόν αναντικατάστατες μονάδες (ίσως για αυτό, άλλωστε, αποτόλμησαν).

Μιλάμε για ολοκληρωτικό θρίαμβο της υποκρισίας! Πολύ πριν αρχίσει να πνέει άνεμος σπαρτιατικής λιτότητας στο ποδόσφαιρο αρχής γενομένης από τη σχετικά πρόσφατη κατάρρευση τηλεοπτικών ομίλων τύπου Κιρχ και τις επακόλουθες μειώσεις χρηματικών μεγεθών η περί ειλικρίνειας αντίληψη των αρχαίων Σπαρτιατών ήταν ήδη ριζωμένη στους κώδικες «διακυβέρνησης» του αθλήματος: «Πρέπει να κλέβετε, αλλά στα κρυφά' διαφορετικά θα ατιμαστείτε», δίδασκαν στα παιδιά τους. Οι ιθύνοντες του σύγχρονου ποδοσφαίρου μειώνουν τον κίνδυνο και αυξάνουν τον πειρασμό: «Αν ξεγελάσετε διαιτητή είστε εντάξει, ακόμη και αν όλοι καταλάβουν τι κάνατε. Αλλά αν διαπράξετε την ανοησία να το ομολογήσετε, θα βρείτε μπελά». Έτσι, ω του θαύματος, αν και ουδέποτε κλήθηκαν να λογοδοτήσουν παίκτες όπως (στη δεκαετία του 80) ο επονομαζόμενος και «χασάπης» ισπανός Γκογκοϊτσέα, τώρα ο Ρόι Κιν κινδυνεύει να τιμωρηθεί επειδή γνωστοποίησε ότι «κλάδεψε» εκουσίως έναν αντίπαλο! Πέρσι στην Πάτρα ο αμυντικός της ΑΕΚ Γκαμάρα απέκρουσε δίκην τερματοφύλακα την μπάλα με το χέρι. Πριν από δύο χρόνια στο Καυτατζόγλειο ο Βαζέχα του Παναθηναϊκού σημείωσε τέρμα παίζοντας χαντ μπολ. Ο Τύπος στις δύο αυτές περιπτώσεις (όπως και σε δεκάδες παρεμφερείς) απλώς κατέκρινε την αφέλεια ή ανικανότητα των διαιτητών, θεωρώντας εμμέσως αποδεκτό τμήμα του παιχνιδιού την ικανότητα των ποδοσφαιριστών να ξεγελούν, να «κλέβουν». Όμως αν ο «κλέψας» δεν θελήσει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, τότε προκαλεί Κάπως έτσι, Γιαννακόπουλος και Μανωλάς αντιμετώπισαν γκρίνιες, απειλές αρμοδίων και λοιδορίες οπαδών. Όλα αυτά σε μία χώρα που έχει αναδείξει πραγματική Σχολή της Τέχνης του «εκμαιεύειν πέναλτι», με πρυτάνεις τους παλιούς άσους Σαραβάκο και Αναστόπουλο!

Μήπως όμως η αναγωγή της ειλικρίνειας σε «προδοσία» δεν είναι ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν το καθεστώς ανελευθερίας στο ποδόσφαιρο; Μήπως αυτή η αναγωγή δεν έλκει την καταγωγή της από το στρατιωτικό δόγμα «μόνο στον ανώτερο αναφερόμαστε», απότοκο του οποίου είναι και το σύνηθες στην Ελλάδα φαινόμενο να απαγορεύεται σε αθλητές να κάνουν δηλώσεις; Κι επειδή στρατός χωρίς «καψώνια» δεν νοείται, πληθαίνουν οι εξωφρενικές ψευδεπίγραφες «αιτιολογήσεις», με τις οποίες «φαντάροι» οδηγούνται σε απομόνωση ή προς δυσμενή μετάθεση. Μόνο μεθυσμένοι θα πίστευαν ότι ο υψηλόμισθος για τα μέτρα της ομάδας του πορτογάλος Σόουζα εκδιώχθηκε από τον Παναθηναϊκό επειδή ήπιε κρασί(!), στα αποδυτήρια, ύστερα από έναν αγώνα. Μόνο πάσχοντες από ηλίαση θα δέχονταν ότι ο Οφορίκουε υποχρεώθηκε να προπονείται «κατά μόνας» (όταν ο Ολυμπιακός επιδίωκε να «σπάσει» το συμβόλαιό του), όντως επειδή αρνήθηκε να πιει νερό(!!) στο διάλειμμα ενός προγράμματος ασκήσεων. Φυσικά για όσους δεν πίνουν το «αμίλητο νερό», δεν χρειάζονται καν προσχήματα: αποκαθηλώθηκε προ ημερών ο αρχηγός αποστολών του Παναθηναϊκού, ο παλιός άσος Φραγκίσκος Σούρπης, διότι απέδωσε τριμερή ευθύνη σε «διοίκηση, παίκτες, προπονητή» για τη χείριστη εκκίνηση της ομάδας στο πρωτάθλημα. Εάν δήλωνε πως οι αποτυχίες του ΠΑΟ είναι μια ύπουλη ομαδική οφθαλμαπάτη, ίσως κρινόταν κατάλληλος


03/10/2002
 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δωρεάν ανταποδοτική διαφήμιση (επικοινωνήστε με τον webmaster)