Πολιτικό καφενείο

"Ο Μεγάλος Ανατολικός"

Βολές στην επικαιρότητα

Πρότεινε αυτήν την σελίδα 

Forum

Επικοινωνία

Βιβλίο επισκεπτών

Συνεργάτες

Σύνδεσμοι

  Καθημερινή ανανέωση.                                         Αποστολή άρθρων στην: Συντακτική επιτροπή                 Τελευταία ενημέρωση 29 Σεπ 2002

Θέμα

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Με ποια πολιτική γραμμή
στην πάλη κατά της
κρατικής τρομοκρατίας;

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

H προσπάθεια είναι φανερή: μέσω της ταύτισης της «τρομοκρατίας» με την «εγκληματικότητα», που θέσπισε πρώτη η Ευρωπαϊκή Ένωση στο νομικό της πλαίσιο, επιχειρείται να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον ανασφάλειας σε ευρύτερα στρώματα εργαζομένων για να νομιμοποιηθεί η αστυνομοκρατία και η γενικευμένη καταστολή. Ακόμα πιο σοβαρή και επικίνδυνη είναι η προσπάθεια ταύτισης της «τρομοκρατίας» με τις μαχητικές, μαζικές κινητοποιήσεις των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, κάτι που ορίζεται καθαρά στον ευρωτρομονόμο.

Η επίθεση ξεφεύγει από το πλαίσιο των ατομικών δικαιωμάτων και οδηγείται κατευθείαν στα συλλογικά εργατικά δικαιώματα, ελευθερίες και κατακτήσεις. Η ροπή είναι σχεδόν ακατανίκητη: ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Ανωμερίτης δεν δίστασε το καλοκαίρι να συνδέσει, εμμέσως πλην σαφώς, επιθέσεις με γκαζάκια στον Πειραιά με τα ναυτεργατικά σωματεία που απεργούσαν. Την περίοδο που ξεκινούσε η «εξάρθρωση» της «17 Νοέμβρη», η απεργία των ναυτεργατών κηρύχθηκε σε καθεστώς μόνιμης παρανομίας. Κι ενώ προετοιμάζεται ο δραστικός περιορισμός του συλλογικού δικαιώματος της διαδήλωσης, ενώ παρακολουθούνται από ασφαλίτες οι συνεδριάσεις μαχητικών σωματείων στο όνομα της «ασφάλειας», ήρθε την περασμένη Τρίτη ένα ακόμη χτύπημα κατά της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το αθλητικό νομοσχέδιο, κατατέθηκε αιφνιδιαστική τροπολογία της κυβέρνησης στη βουλή που πλήττει καίρια την αφισοκόλληση. Στο όνομα της καθαριότητας και καλαισθησίας ξεχειλώνεται ο ορισμός του «ιστορικού κέντρου» μέχρι, για παράδειγμα, την Αχαρνών και απαγορεύεται η επικόλληση πολιτικών αφισών με ποινή φυλάκισης ενός έτους και επιβολή εξοντωτικού προστίμου: 100.000 ευρώ για τον «κατά νόμο υπεύθυνο». Ας σκεφτεί ο καθένας τι σημαίνει αυτό, όχι μόνο για τις μικρές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και για ένα σωματείο που αγωνίζεται (για παράδειγμα, του Τέμπο και του Πλάνετ), ακόμα και για τα μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς. Το θέμα αποσιωπήθηκε από τον Τύπο, ο οποίος πρόβαλε τη σύλληψη της Α. Σωτηροπούλου και τις αντιδράσεις του Δ. Κουφοντίνα.

Αυτά είναι λίγα μόνο παραδείγματα για το χτύπημα κατά των συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που αποτελούν το έδαφος για την ανάπτυξη της μαζικής (εξωκοινοβουλευτικής) ταξικής και πολιτικής πάλης, ακόμα και για την προάσπιση των στοιχειωδών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι συλλογικές εργατικές και λαϊκές ελευθερίες αποτελούν το μέσο για την ανάπτυξη του αγώνα κατά του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, της αιώνιας λιτότητας και της ακρίβειας, της ΟΝΕ και του ευρώ, για αξιοπρεπείς μισθούς, εναντίον των δολοφονικών (όπως αποδείχτηκε στη ΔΕΗ, στη Μότορ Όιλ και στις κατασκευαστικές εταιρείες) ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Και η απαρίθμηση μπορεί να συνεχιστεί. Χωρίς αυτή τη διάσταση και τη σύνδεση, είναι αδύνατον για την επαναστατική Αριστερά να μαζικοποιήσει τον αγώνα της εναντίον του παλιού και νέου τρομονόμου και όλου του νομοθετικού πλαισίου, που στρέφεται και άμεσα εναντίον της. Με μια τακτική που υποβαθμίζει αυτή τη διάσταση στο όνομα της (αναγκαίας) υπεράσπισης των ατομικών και συνταγματικών δικαιωμάτων των οποιωνδήποτε κρατουμένων, το σίγουρο είναι ότι θα πετύχει την απομόνωσή της από ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, που πλήττονται από την πολιτική της κυβέρνησης.

Η ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, η πολιτικοποίηση δηλαδή του αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που απαιτεί η εποχή, είναι η δεύτερη προϋπόθεση για τη μαζικοποίηση του αγώνα. Είναι το σημείο σύνδεσης του συγκεκριμένου μετώπου και της επαναστατικής Αριστεράς με τη βαθιά δυσαρέσκεια και αγανάκτηση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών μαζών, που απορρέει από το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Στο κάτω κάτω της γραφής, είναι η συγκεκριμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που εκπόνησε, ψήφισε και εφαρμόζει τους τρομονόμους και όχι κάποια άλλη. Η απολύτως αναγκαία ανάδειξη του ρόλου των ΗΠΑ, του Μίλερ και των μηχανισμών τους, ή των διωκτικών μηχανισμών, του Σύρου και του Νασιάκου, ή του ρόλου των ΜΜΕ, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε άλλοθι εκπτώσεων από το αντικυβερνητικό μέτωπο. Η υποβάθμιση των αντικυβερνητικών αιχμών, στο όνομα της μεγαλύτερης μαζικότητας ή των εσωτερικών διαφοροποιήσεων (τι έγιναν αυτές στο ασφαλιστικό;), εκτός του ότι οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα, ευνοεί και τη Νέα Δημοκρατία, διότι της δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως η κύρια αντικυβερνητική δύναμη. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η Νέα Δημοκρατία πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο. Το αντίθετο: αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ως «εναλλακτική λύση» στην κυβέρνηση δεν μπορεί να εμφανίζεται οποιαδήποτε κοινοβουλευτική λύση (Νέα Δημοκρατία ή «προοδευτική εναλλακτική κυβέρνηση» ή ακόμα «λαϊκή εξουσία» με κοινοβουλευτικό δρόμο), αλλά η ανατροπή της από τα κάτω και από τα αριστερά, όπως και κάθε αντιδραστικής κυβέρνησης.

Η τρίτη αιχμή της πάλης για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες είναι η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνολικά την ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη, που προωθούν σε παγκόσμιο επίπεδο την αντιδραστική, τρομοκρατική πολιτική τόσο στο εσωτερικό των συνόρων τους όσο και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, με ηγεμονική δύναμη τις ΗΠΑ. Ο ρόλος των τελευταίων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και, πιστεύουμε, κατανοητός. Ωστόσο, οι αιχμές κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποβαθμίζονται από πολλούς, τη στιγμή που ο ευρωτρομονόμος εφαρμόζεται, εισάγεται και τελειοποιείται, ενώ η ευρωπαϊκή κρατική-ιμπεριαλιστική τρομοκρατία εφαρμόστηκε με λουτρό αίματος τόσο στη Γένοβα του δεξιού Μπερλουσκόν όσο και στο Γκέτεμποργκ του σοσιαλδημοκράτη Πέρσον. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ δεν μπορεί να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να αναγεννούν αυταπάτες. Οι αιχμές κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνδέουν επίσης το μέτωπο κατά της κρατικής τρομοκρατίας με το ευρύτερο αίσθημα των εργαζομένων και μεσαίων στρωμάτων, που πλήττονται από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΚΑΠ.

Το κυρίαρχο δίλημμα που αναδεικνύεται, λοιπόν, είναι: αγώνας και μέτωπο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, αντίσταση και ανατροπή ή υποταγή στην κρατική και ιμπεριαλιστική τρομοκρατία κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αυτό το δίλημμα θα προβάλει η ριζοσπαστική Αριστερά μέσω των πρωτοβουλιών που βρίσκονται σε εξέλιξη και σε αυτό θα κληθούν να απαντήσουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς.

Η πρακτική και τα μέτωπα του Συνασπισμού κατά της κρατικής τρομοκρατίας περιορίζονται στο αίτημα «η εξάρθρωση της τρομοκρατίας να μη γίνει σε βάρος της δημοκρατίας». Αποδέχεται δηλαδή το ψευτοδίλημμα της κυβέρνησης «με την (αστική) δημοκρατία ή με την (ατομική) τρομοκρατία». Ο Συνασπισμός, αλλά και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, αφαιρούν ή υποβαθμίζουν τις αντικυβερνητικές και αντι-ΕΕ αιχμές, υπερτονίζουν το ρόλο των ΜΜΕ, ενώ προβάλλουν μονοδιάστατα τα αιτήματα υπεράσπισης των ατομικών και συνταγματικών δικαιωμάτων των κρατουμένων. Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, μετατρέπει σε κυρίαρχο το δίλημμα «υπάρχει ή δεν υπάρχει παρέμβαση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών», όταν παρά την κυβερνητική συγκάλυψη οι περισσότεροι αριστεροί το θεωρούν σίγουρο. Έτσι αδυνατεί να συνειδητοποιήσει το βάθος της επίθεσης στη συγκεκριμένη στιγμή. Αποτέλεσμα είναι να μην παίρνει καμιά πρωτοβουλία αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η πείρα της πάλης κατά του τρομονόμου πέρυσι δείχνει ότι το ΚΚΕ ήταν έτοιμο να απεμπολήσει τις αντικυβερνητικές και αντι-ΕΕ αιχμές στο όνομα της συμμετοχής των γνωστών παραγόντων.

Τελευταία, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αποδέχονται ένα καινούργιο ψευτοδίλημμα, που μπήκε από το Σημίτη και από αρθρογραφία του αστικού Τύπου: «Είναι ποινική ή πολιτική η δίκη της 17 Νοέμβρη»; Το ότι είναι πολιτική η δίκη το καταλαβαίνουν σχεδόν όλοι οι αριστεροί. Αλλά η μετατροπή ενός σοβαρού νομικού προβλήματος και ενός δευτερεύοντος πολιτικού προβλήματος σε πολιτικό δίλημμα όλης της Αριστεράς το λιγότερο που κάνει είναι να συσκοτίζει το πραγματικό δίλημμα της περιόδου. Ιδιαίτερα λανθασμένη είναι και η άποψη ότι η «αποπολιτικοποίηση» της δράσης της «17 Νοέμβρη» «προλογίζει» την ποινικοποίηση της δράσης επαναστατικών οργανώσεων και μαζικών κινημάτων. Η άποψη αυτή θολώνει τα όρια μεταξύ της δράσης ενός μηχανισμού τύπου «17 Νοέμβρη» και των επαναστατικών οργανώσεων και μαζικών κινημάτων. Η «17 Νοέμβρη» δεν είναι «μέρος του κινήματος». Η δράση της δεν προλογίζει, αλλά αποτέλεσε και αποτελεί χρήσιμο πρόσχημα και χείρα βοηθείας προς το κράτος, στην προσπάθειά του να ποινικοποιήσει τη δράση των επαναστατικών οργανώσεων και του μαζικού κινήματος. Η δίκη της «17 Νοέμβρη» είναι πράγματι δίκη πολιτικών πράξεων ατομικής τρομοκρατίας. Πράξεων πολύ λίγο επιζήμιων για το σύστημα και εξαιρετικά επιζήμιων για το εργατικό κίνημα και ειδικά την επαναστατική Αριστερά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλοι οι κρατούμενοι δεν πρέπει να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους. Από εκεί, όμως, μέχρι τη δημιουργία πολιτικού κινήματος υπεράσπισης της «17 Νοέμβρη» υπάρχει τεράστια απόσταση. Όση ανάμεσα σε μια βόμβα και σε ένα πραγματικό κίνημα μαζών...

30/09/2002