|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Μαστροποί στην εξουσία |
||
|
Αρχείο Όλο το αρχείο με άρθρα αυτού του θέματος δείτε το κάνοντας κλικ εδώ
|
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
H βρώμικη υπόθεση της τρομοκρατίας άνοιξε μία παράπλευρη συζήτηση στην πολιτική επικαιρότητα και μέσα στην Αριστερά γύρω από το ζήτημα των συνωμοσιών. Τόσο από επίσημα (κυρίως ΠΑΣΟΚικά) κέντρα όσο και από τμήματα της Αριστεράς εξαπολύονται μύδροι κατά της συνωμοσιολογίας, δηλαδή της εκτίμησης ότι πίσω από την υπόθεση της τρομοκρατίας κρύβονται «περίεργες» διαπλοκές και διάβρωση από μυστικές υπηρεσίες. Τα ΠΑΣΟΚικά κέντρα, που ξέρουν καλά από τυχοδιωκτισμούς και διαπλοκές, καταγγέλλουν τη συνωμοσιολογία γιατί θέλουν να παρουσιάσουν μία περιφανή αντιτρομοκρατική νίκη και ταυτόχρονα φοβούνται την αποκάλυψη δικών τους βρώμικων διασυνδέσεων. Ταυτόχρονα, οι πιο δεξιές ρεφορμιστικές απόψεις στο Συνασπισμό και τη λεγόμενη «εκσυγχρονιστική Αριστερά» συνυπογράφουν τη θέση αυτή. Υποστηρίζουν ότι η ατομική τρομοκρατία εκτράφηκε στη μήτρα της Αριστεράς έστω ως τερατογένεση. Επομένως, χρειάζεται η «ανανέωση» της Αριστεράς με τη δακρύβρεχτη αυτοκριτική της και την απόρριψη κάθε είδους επαναστατικής τάσης ως δυνητικά ένοχης για τρομοκρατία και ολοκληρωτισμό. Έτσι δοκιμάζουν να επιβάλουν την ηγεμονία τους μέσα στην Αριστερά, να δείξουν για άλλη μία φορά στο σύστημα ότι είναι χρήσιμοι (και άρα να επιβιώσουν εκλογικά). Συνήθως, αυτή η γραμμή υποταγής συνδυάζεται με επικλήσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα των κατηγορουμένων τρομοκρατών γιατί η (αστική) δημοκρατία τηρώντας τους νόμους της θα κάνει ακόμη πιο περήφανη τη νίκη της. Είναι χαρακτηριστικό το πρόσφατο άρθρο του ανθρώπου του «Καραμανλής ή τανκς», του στυλοβάτη όλων των εκάστοτε διαχειριστών του συστήματος (από τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου μέχρι τον Μητσοτάκη και τον Σημίτη) του Μίκη Θεοδωράκη. Αντίστοιχη θέση εκφράζουν πολλοί από την πάλαι ποτέ κινηματίζουσα Αριστερά και νυν σιτιζόμενοι στα ΜΜΕ και παροικούντες το ρεφορμισμό. Επικαλούμενοι την ορθή θέση ότι δεν είναι οι συνωμοσίες μικρών ομάδων αλλά οι μεγάλες κινήσεις των μαζών που χαράζουν το ρου της Iστορίας, καταλήγουν να αγνοήσουν τελείως την ύπαρξη και το ρόλο συνωμοσιών και να δηλώσουν ότι οι συλληφθέντες ήταν απλά «σύντροφοι που έσφαλαν». Έχει ενδιαφέρον αυτή η όψιμη αναγνώριση της κεντρικότητας των μεγάλων λαϊκών πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων, από αυτούς που παλιότερα επιδόθηκαν μετά μανίας σε πραξικοπηματικές και τυχοδιωκτικές ενέργειες πίσω από την πλάτη τέτοιων κινημάτων. Καταρχήν, η Αριστερά και ιδιαίτερα η επαναστατική (με την ουσιαστική έννοια του όρου) Αριστερά δεν έχουν να απολογηθούν για την ατομική τρομοκρατία και τον τυχοδιωκτικό βολονταρισμό ομάδων που θέλουν να υποκαταστήσουν την επαναστατική κίνηση των λαϊκών μαζών. Οι Μαρξ και Ένγκελς («είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε κάθε συνωμοσία») οδήγησαν τη ρήξη του νεαρού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος με τις βολονταριστικές πρακτικές του παρελθόντος, που συνεχίζοντας την παράδοση των αστικών επαναστατικών πρακτικών (γιακωβινισμός κ.λπ.) νόμιζαν ότι η κινητοποίηση των μαζών θα προκληθεί με τολμηρές πραξικοπηματικές ενέργειες αυτόκλητων Ζορό. Αντίστοιχα τα επαναστατικά κινήματα του 20ού αιώνα αντιπαρατέθηκαν σε τυχοδιωκτικές συνωμοτικές πρακτικές, όπως σηματοδότησε η τραγική ρήξη του Λένιν με την παράδοση του εκτελεσμένου Ναρόντνικου αδελφού του. Η επαναστατική Αριστερά γνωρίζει και το έχει αποδείξει στην πράξη ότι η μαζική επαναστατική βία των μαζών (αναπόσπαστο στοιχείο κάθε μεγάλης πολιτικο-κοινωνικής ανατροπής) δεν έχει τίποτα κοινό με τέτοιες πρακτικές. Ίσα ίσα, οι τελευταίες, ακόμη και όταν εκκινούν με τις καλύτερες προθέσεις (άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τέτοιες), συνήθως δεν περιορίζονται στα λάθη. Στην περίπτωση των συνωμοσιών αντίθετα με την ανοιχτή, μαζική ταξική πάλη (όποιες μορφές και αν πάρει αυτή) τα λάθη οδηγούν στη διάβρωση από τον αντίπαλο και στη μετατροπή σε, ηθελημένο ή αθέλητο, άμεσο ή έμμεσο, όργανό του. Η Iστορία βρίθει από τέτοια παραδείγματα. Πράγματι, η Iστορία γράφεται από μεγάλες πολιτικο-κοινωνικές κινήσεις και όχι από συνωμοσίες. Όμως οι τελευταίες μπορεί να παίξουν κρίσιμο ρόλο σε ιδιαίτερες περιστάσεις, ιδιαίτερα όταν η λαϊκή πάλη έχει εξοβελισθεί από το προσκήνιο. Η πολιτική δεν γίνεται μόνο στην «καθαρή» μορφή της αλλά συχνά παίρνει και «σκοτεινές» τυχοδιωκτικές μορφές. Καταρχήν η ιδιαίτερη πολιτική κάθε αστικού κέντρου είναι σχεδόν εξ ορισμού τυχοδιωκτική και βολονταριστική. Κάθε ένα από αυτά, παίρνοντας ως δεδομένο το κοινωνικό σύστημα και συνήθως και το γενικό πολιτικό πλαίσιο, δοκιμάζει να αναπτύξει τη δική του ιδιαίτερη, «ατομική» στρατηγική (συνδεόμενο με συγκεκριμένα συμφέροντα, κάνοντας συγκεκριμένες εξυπηρετήσεις, προβάλλοντας ένα συγκεκριμένο πολιτικό λόγο κ.λπ.) έτσι ώστε να ξεπεράσει επετηρίδες και να υπερισχύσει άλλων όμοιών του ως ο καλύτερος πολιτικός διαχειριστής του συστήματος. Για όλα αυτά τα πρόσωπα και τους σχηματισμούς η πολιτική είναι κυριολεκτικά «μία-δύο ζαριές». Αντεστραμμένη εικόνα της αστικής λογικής είναι ο βολονταρισμός μικροαστικών ψευδοεπαναστατικών ομάδων που θεωρούν ότι με μερικές συνωμοτικές κινήσεις χειρουργικής ακρίβειας θα δουν οι μάζες «το φως το αληθινό» (και πιθανά και αυτούς σαν Μεσσίες). Φυσικά, αυτό είναι το προνομιακό πεδίο του αντιπάλου και γι αυτό συνήθως εύκολα μετατρέπονται σε υποχείριά του. Σήμερα, η επαναστατική Αριστερά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να δείξει ότι χωρίς να υποκύπτει στην πρακτοροφοβία (άλλοθι πολλών ρεφορμιστικών ηγεσιών για την καταστολή επαναστατικών σκιρτημάτων) μπορεί να ανατρέψει πλεκτάνες και συνωμοσίες και να φέρει στο προσκήνιο τη φωτεινή δράση του λαϊκού κινήματος |
Τελευταία ενημέρωση 29 Αυγούστου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
